schuld en schaamte

geritsel om de tent heen lijkt minder onrustbarend nu en ik kan zien dat de kikkers zijn
vertrokken. Ik kan niet zeggen dat ik uitgeslapen ben, maar slaperig heet het ook niet. Buiten de
slaapzak lijkt het me koud en buiten de tent nat. Laat ik dan maar proberen om nog wat te
blijven liggen. Als je je ogen dicht doet rust je ook uit zou oma gezegd hebben. Die lieve oma,
erg dement, maar wel vrolijk dement. Ze zei iedereen die langs het raam van haar kamer liep
gedag in de veronderstelling dat ze speciaal voor haar kwamen. “Hee, hallo, leuk dat je er bent’.
Aan haar stem kon je dan nog net horen dat ze wat in verwarring was omdat ze niet op de
naam kon komen van degene die ze gedag aan het zeggen was. Oma hield ook niet van
kamperen. Ze is wel een keer mee geweest met de hele familie. Mee om spelletjes te doen en
zingen bij het kampvuur. Maar ze vond de stoelen ongemakkelijk zitten en de bedden niet
lekker liggen, de wc te ver weg en ze miste haar radio en haar tv. Lieve oma met haar
breiwerkjes en haar kopjes thee en een rijksdaalder voor een mooi rapport. Als je zou willen kon
je zo wel vijf keer een rijksdaalder krijgen voor je rapport. De dropjes in de pot op tafel waar je
er telkens een van aangeboden kreeg, tijdens een visite toch zeker wel twintig dropjes. En de
eendjes in de vijver naast het verzorgingshuis, die op het laatst erg vadsig waren van al dat
brood dat ze van oma toegestopt kregen. Ik ben niet eens bij haar begrafenis geweest. Sorry,
oma ik wist het niet dat je dood was gegaan. Mij hebben ze niets verteld. En ik weet niet wat ze
jou over mij hebben verteld. Misschien had je me wel nooit meer willen zien. Misschien wilde je
me wel helemaal niet bij je begrafenis.
Na nog een uurtje de dag uitgesteld te hebben moet ik nodig plassen en ben genoodzaakt iets
te gaan ondernemen. Ik wil niet. Ik wil niet door het natte gras naar de wc lopen. Ik wil niet dat
de dag begint, maar ben wel blij dat de nacht over is. Ik wil geen beslissingen nemen. Niet
hoeven bedenken wat ik moet doen. Hoe ik de dag door moet komen. Of ik moet gaan zoeken
of moet wachten. Wat ik ook doe het zal fout zijn. Als ik blijf zal ik ongelukkig zijn en als ik ga
ook.
Buiten de tent is inderdaad alles nat en drassig. Mijn schoenen zijn doorweekt geraakt, de
stoelen die ik buiten heb laten staan ook. De lucht is betrokken en het is erg stil in de omgeving.
Ik heb trek in sinaasappels en melk. Maar er is niets meer in voorraad. Of misschien heb ik wel
helemaal nergens trek in. Ik kan het niet echt besluiten of ik nu misselijk ben of niet.
Hoe moet ik kijken als ze nu de camping op komen lopen. Kwaad, blij, opgelucht, of
onverschillig? Voorlopig toch eerst maar eens plassen. En daarna de sleutels zoeken, want het
is wellicht toch wel handig om wat voedsel in te kopen. Misschien gaat de misselijkheid wel weg
als ik wat in mijn maag heb.
Kaal en mistroostig ziet het wc gebouwtje eruit na al die regenbuien en zonder bezoekers.
Behalve mezelf dan, maar ik tel niet mee want ik ben tegelijkertijd de observator. De wc maakt
mijn stemming er niet beter op. Het plassen wel, als altijd na een hele nacht is het een
Schuldig Barbara van Balen Kleine Houtweg 8 2012 CH Haarlem 38