schuld en schaamte

elkaar dan wel gedag, maar veel meer was er niet. Harriet woonde vijf straten verder in een
studentenhuis met allemaal geweldige leuke jolige meiden van de vrouwelijke
studentenvereniging. Uit een soort liefdadigheid mocht Harriet daarbij wonen, ze was weliswaar
geen lid van die club, dat was voor gewone stervelingen namelijk niet te betalen. Haar relatie
met Paul, wel lid van het studentencorps uiteraard, bezorgde haar toch een kamer. Ik woonde
in een gewone studentenflat met tien anderen op de gang. Tien mensen is te veel om
individuele verantwoordelijkheid te voelen voor de gemeenschappelijke ruimtes. Zodat er een
permanente schimmellucht hing in de keuken. De oorspronkelijke kleur van het fornuis, ter
beschikking gesteld door studentenhuisvesting en waarschijnlijk wit, was geheel aan het oog
onttrokken door een vette dikke koek. Het doucheputje was altijd verstopt met verschillende
kleuren haren en op het douchegordijn kwam de schimmel van onderuit opzetten. De jongens in
de flat pisten geregeld over de pot heen zonder daar de consequentie aan te verbinden dat er
iets gedweild zou moeten worden. Doch alle luchtjes die door deze verwaarlozing ontstonden
werden in toom gehouden doordat de helft van de bewoners grote hoeveelheden hash
gebruikten. Nee bij mij in de flat was het lang niet zo’n jolige boel. De ene helft was te
ontspannen om jolig te zijn en de andere helft te gespannen doordat de viezigheid hun naar de
keel vloog. Maar ik had al gauw geen tijd om al te veel in de flat te zijn. Ik moest in mijn
onderhoud zien te voorzien en ik probeerde het gat dat achtergelaten werd door Harriet op te
vullen door nieuwe contacten aan te gaan. Deze contacten zocht ik in het in die tijd rijkelijk
aanwezige actiewezen. Er moesten huizen worden gekraakt, er moest democratisch worden
bestuurd in de universiteit en als er dan een beslissing viel die ons niet welgevallig was, moest
er worden bezet. Bloemenhove moest bezet en abortus in het ziekenfondspakket, de VS
moesten uit Vietnam en we moesten onze solidariteit betuigen aan Castro en Mao, waar we
dan later weer spijt van kregen. Het was een drukke tijd kortom, het leverde geen vrienden op
maar wel contact. Het was dan ook heel toevallig dat ik thuis was toen Harriet aanbelde en werd
binnengelaten door een van de relaxtere types in de wooneenheid. ‘Marlies, ja zou wel kunnen
dat Marlies hier woont, kijk maar even, weet je hoe ze er uit ziet? Ik heb geen idee welke kamer
je moet hebben nee.’ Harriet zag er erg ongemakkelijk en bedremmeld uit toen ze na
aankloppen mijn kamer binnen stapte. Overdonderd door de viezige anonimiteit die
contrasteerde met haar jolige door een werkster schoon gehouden huis.
Paul1 had haar verlaten voor de rijke schone en Harriet was voor het eerst in haar leven
wanhopig. Om Paul waar ze echt dol op was natuurlijk, om het leven dat er nu heel anders uit
was gaan zien en om de meiden in haar huis die vonden dat het aan haar lag, dat hij haar
verlaten had. Ze had iets niet goed gedaan. Waarschijnlijk niet genoeg mee gebrald, niet
genoeg gedronken, te hard gestudeerd, te intelligent. Nu het met Paul1 uit was werd ze door de
meiden in het huis niet meer als gelijke beschouwd. Ze was weer het armeluis kind, niet hun
soort. Wat moest ze nu doen, ze had nog een jaar nodig voor de studie. Een jaar nog maar,
Schuldig Barbara van Balen Kleine Houtweg 8 2012 CH Haarlem 28