schuld en schaamte

Michiel was duidelijk een uitzondering met zijn keurig gekapte haren en zijn nette kleding. Dat
was waarschijnlijk de reden dat Harriet wel wat in hem zag. Toegegeven, er was wel meer aan
hem dan uiterlijk. Hij was ook charmant, geestig en intelligent. Hij dronk niet zoveel als de
andere kennissen en was toch gezellig. Hij studeerde ontwikkelingseconomie en had plannen
zich na zijn studie in te gaan zetten voor de ontwikkeling van Tanzania. Michiel kon zeer
bevlogen vertellen over de maanden dat hij daar als vrijwilliger had meegeholpen waterpompen
te plaatsen. Hij zette zich erg in voor verhoging van het budget voor ontwikkelingshulp en liep
daarvoor vele partijavonden af. Daarnaast was hij ook niet te beroerd om met andere acties
mee te helpen.
Ik had al een tijdje een oogje op hem.
Michiel zag ook wel wat in Harriet. Vaak zaten ze uren achtereen te kletsen in de kroeg met zijn
tweeën, terwijl ik de rest van de clièntele bezig hield. Het leek net of ze iets gemeenschappelijks
hadden gevonden en dat kon toch niet waar zijn. Dus dat heb ik Michiel verteld, dat Harriet van
mening is dat iedereen het zelf maar moet uitzoeken, dat het recht van de sterkste geldt en dat
de elite het land moet besturen. Of zoiets. En daarbij heb ik verteld dat Harriet neerkijkt op
linkse mannetjes, dat ze van mening is dat al dat actievoeren zinloos is en dat ze een relatie
had met een rijke patser. Volgens mij zei ik had en inderdaad, ik heb niet toegevoegd dat die
relatie over was.
De volgende keer dat Harriet en ik samen naar de kroeg gingen heb ik de hele tijd met Michiel
gepraat en wist Harriet niet waar ze moest zitten. Het luchtig onderhouden van de rest van de
clientèle zag ze blijkbaar niet zitten, dus is ze vroeg vertrokken. Toen Harriet mij vertelde dat ze
Michiel wel leuk vond, heb ik haar uitgelegd dat Michiel op jongens valt, dat kon je toch zo zien
aan die keurige kleren en die korte haren. Maar hij was er nog niet aan toe, misschien zou hij
wel nooit uit de kast komen, want dan kon hij zijn Tanzaniaanse idealen wel vergeten. Daar
gooien ze de homo’s waarschijnlijk van de weinige flatgebouwen. ‘Het is wel een schat, he, die
Michiel, ik had hem verteld dat jij je niet zo thuis voelt in de kroeg en dat je vaak een beetje
alleen zit en niemand hebt om mee te praten.’ Toen ik enkele dagen later ’s ochtends Michiels
studentenwoning verliet, stond Harriet aan de overkant. Ze keek me aan, draaide zich om en
liep weg. Twee weken later studeerde ze af en heeft een reis naar de VS geboekt. Michiel ging
drie maanden later naar Tanzania.
Schuldig Barbara van Balen Kleine Houtweg 8 2012 CH Haarlem 30