schuld en schaamte

Paula bleek een goede basis voor zorgeloze, vrolijke dagen. Geen last van norse Fransen die
geen zin hadden in buitenlanders; overal met égards behandeld worden; het ene drankje na het
andere op terrassen aangeboden krijgen en toch weten dat je met zijn tweeën blijft, dat het
gezellig blijft en niet ongemakkelijk wordt door een opdringerige man die jou niet wenst te begrij-
pen.
Sinds ik het ouderlijk huis verlaten had, had ik nooit meer gekampeerd. Pensions, bed and
breakfast, de vieste hotelkamers, aftandse appartementjes, alles had ik geprobeerd op vakantie
behalve de camping. Campings waren volgens mij synoniem met grote bedreigende
opslorpende families. Campings staan voor spelletjes en gebrek aan privacy. Verplaatste
nieuwbouwwijken, platgelegde flats waar de muren weggelaten zijn, terreur van de
gezinsmoraal. Met Paula leerde ik het andere kamperen: klein tentje, elke dag een andere plek,
een-pits butagas-koken en de stilte op een klein veldje dat ‘camping municipal’ heet.
Stil of niet op een dag staat er een tentje naast. Nederlanders natuurlijk, op de fiets nog wel.
Overdreven zeg zo sportief doen. Waarom moeten die lui nu precies naast ons gaan staan.
Terwijl ik nijdig zit te wachten tot Paula terug komt uit het dorp met de boodschappen bedenk ik
listen. In ieder geval kun je met de rug naar die tent toe gaan zitten. Ter onderstreping van de
grens leg ik wat takken tussen ons in. De auto zou er wellicht ook tussen kunnen. Vuilniszakken
sleep ik aan om op een rijtje er langs te zetten. Ik steek twee takken met een punt in de grond
en probeer daaraan een lege vuilniszak te prikken. Zou Paula wellicht touw hebben
meegenomen om de zakken vast te snoeren. Als dat zo is ligt het vast in de auto. Misschien
heb ik zelf nog een schoenveter over. Geagiteerd ben ik in de weer en wind me steeds meer
op. Juist nu vandaag heb ik er helemaal geen zin in en waarom weer van die stomme Neder-
landers. Waarschijnlijk zo'n ontzettend idioot gezond stel, dat nu lopend naar het dorp
onderweg is om daar een macrochaotische winkel te zoeken. Nou die hebben ze niet hier. Dat
wordt op een houtje bijten. Ze hebben vast hun linzen wel meegenomen. Linzen met hout, zal
lekker smaken. Van de opwinding valt het niet mee stil te zitten. Dus loop ik richting wc: een
beetje water drinken en even kijken of er wat te plassen valt om in beweging te blijven. Als ik
terug kom staat er een groepje van drie geanimeerd bij de tenten te kletsen, Paula en twee
onbekenden. Onderwijl sleept Paula de vuilniszakken weg en de takken. De auto heeft ze aan
de verre buitenkant van de twee tenten gezet.
Ik maak rechtsomkeert en loop de camping af, die op een klein plateau van een heuvel ligt. De
grintweg leidt met enkele flauwe bochten naar de weg naar Marzon-Rimiere, 500 m. naar rechts
ligt het dorp. Op de terrassen in het dorp is het levendig op dit tijdstip. Mompelende, maar
vooral toch zwijgende ietwat kromgetrokken heertjes, 't potje petanque net afgelopen zeker; een
enkele vrouw in bloemetjesjurk. Langzaam druppelt de jeugd binnen. Jongens met open witte
Schuldig Barbara van Balen Kleine Houtweg 8 2012 CH Haarlem 32