schuld en schaamte

tweede uitgang rechts'. Tweede uitgang rechts. Hier was ik net toch ook. Er zijn hier bushaltes
en op een ervan lijkt zowaar 32 te staan. De buschauffeur knikt als ik vraag of het de goede bus
is en of hij me wil waarschuwen als ik er uit moet. 'C'est bon'. Dat stelt niet erg gerust. Zou hij
het wel begrepen hebben? Voor de zekerheid probeer ik de straatnamen in de gaten te houden
en ga ik aan het middenpad zitten om zo de bus uit te kunnen snellen. Nu zijn deze twee
maatregelen niet goed combineerbaar. Zeker niet als de bus steeds voller wordt en de ramen
beslaan. Voor zover ik het kan zien komen er geen bekende straatnamen voorbij. Het Europese
parlement lijkt in een buitenwijk te liggen. Tja dat kan, misschien had ik wel in Brussel - Zuid
moeten uitstappen, of Brussel - Noord. Ik heb geen idee welke kant ze oprijden. Dit lijkt een
chique wijk, zou het hier? Maar even later rijden we weer door een shabby winkelstraat. We
rijden door veel groen, allemaal parken. Dat kan ook. De bus raakt leeg, we zijn nu in Ukkel.
Hetgeen bekend klinkt dus wie weet? We blijken echter op het eindpunt beland te zijn. Dit is
wellicht het moment de buschauffeur aan te spreken in mijn beste Frans. 'Vous ne m'oubliez
pas'? Hij put zich uit in duizend excuses. Ja dat was hij dus wel. Ik moet weer helemaal terug
met die bus. Hij wijst naar de overkant van de weg. Ik heb verrekt veel zin hier een potje te gaan
zitten janken, maar doe daarentegen braaf wat er van me verlangd wordt. Ik loop naar de over-
kant en probeer deze chauffeur opnieuw mijn verlangen uit te leggen. In het Frans en in het
Nederlands. Het is inmiddels kwart over tien. De conferentie is al begonnen. De paar passa-
giers in de bus bemoeien zich met de route en de halte waar ik uit zou moeten stappen.
Ondertussen rijdt de bus al weer een hele tijd. Ik buig mijn hoofd maar eens om de hoek bij de
chauffeur. Ja ja hij weet het nog wel. Volgens mij moeten we zo ongeveer het hele eind weer
terug gereden zijn. Hetgeen bevestigd wordt als ik de volgende dag een plattegrond van
Brussel koop, vanaf het station is het ongeveer tien minuten lopen. Om elf uur is eindelijk de
halte daar. De chauffeur wijst me een richting aan: 'Suivez la route vers l'edifice haut la', zegt hij
drie keer omdat ik tenslotte slecht Frans spreek.
De balie is open. De baliemedewerksters, in groten getale aanwezig, blijken ook alleen Frans te
verstaan. In Brussel op een internationaal congres dat bovendien een engelse titel heeft lijkt dat
erg onlogisch. Maar op mijn in moeizaam Frans gestelde vraag of ik me soms nog voor een
workshop in moet schrijven weten ze geen antwoord. Dan zie ik Paula, waarvan ik nu dus weet
dat het Paula is. P.Vlaar staat er op haar batch. Paula knikt me vriendelijk toe en ratelt in vlot
Frans dezelfde vraag nog eens af aan de balie. De gezichten blijven overigens blank. Ze weten
het echt niet, maar ze zullen het eens aan een coördinator vragen. Ach, die is niet te vinden
blijkt na tien minuten. Komt u vanmiddag nog maar eens terug. 'Als niemand het weet zal het
wel niet belangrijk zijn', roept Paula. 'Kom kind trek niet zo'n benauwd gezicht. Het komt
allemaal wel goed hoor. Waar ben jij van?' Paula ratelt maar door. Ze lijkt geruststellend op de
studieadviseur van de faculteit die me ook altijd het leven uitlegt en de standpunten van de
verschillende partijen in de faculteit samenvat alsof het allemaal kinderen zijn die het grootste
Schuldig Barbara van Balen Kleine Houtweg 8 2012 CH Haarlem 6