schuld en schaamte

en onderuit gezakt op een pepermuntje te zuigen. Het helpt iets zolang ik zuig. Ik begin te
ontspannen en me te verzoenen met de autoreis, dat helpt ook tegen de misselijkheid.
Als het echt van die roddeltantes waren die jongens dan raakt zo’n verhaal natuurlijk al gauw
verdraaid. En ik was ook extra gevoelig vanochtend na die nare nacht. ‘Wat denk je’ probeer ik
de conversatie weer op te pakken, ‘ga je ze nog eens opzoeken in Nederland. Ze leken zo
close met je?’ ‘Nou ik weet niet ze drongen wel erg aan maar het is ook wel zo’n nichtenpose,
dat kleffe. Ik denk dat ik maar even afwacht wat ze zelf ondernemen. Van mij hoeft het niet zo.
Je raakt met elkaar in gesprek omdat je naast elkaar staat op een camping waar verder
niemand is. Ik zou ze in een café nooit opgezocht hebben voor een praatje bijvoorbeeld. Ik
vraag me ook af of we elkaar nog iets te vertellen hebben daar. Ik hou toch niet zo van dat
geroddel en gestook, als je in een lekke schuur zit en mekaar bezig moet houden is het net uit
te houden eigenlijk’.
Het landschap verschuift van lieflijke wijnheuvels en abrikozenbomen naar rotsige kloven en
een enkele olijf. Helaas maakt dat de wegen ook wat bochtiger. Het wordt hard werken om mijn
misselijkheid in te tomen. ‘O Paula zullen we even stoppen hier?’ ‘Ik zou graag willen maar er is
hier echt helemaal niets om te stoppen, er zitten drie auto’s achter me, even vol houden nog
volgens mij komt er zo een parkeerplaatsje aan’. Het plaatsje komt niet op tijd. De croissantjes
vermengd met sinaasappelsap willen nu naar buiten en ik spuug over de handrem en de
versnellingspook heen, waarna Paula op de rem trapt en de auto achter ons met gierende
remmen in de kofferbak rijdt. ‘Wat doe je nou gatverdamme’, gilt Paula en zwaait haar portier
open. Het is maar goed dat er niet ook nog een auto van de andere kant komt. Ik zwaai ook
mijn portier open om de rest van het kotsen buiten af te maken. En ga daarna op zoek naar een
wc rol, terwijl Paula de automobilist achter ons probeert te sussen. Lastig als je alles
ongeordend in de auto hebt gestort. Of zou die in de kofferbak zitten die nu natuurlijk niet meer
open te krijgen is. Ik vind wel een vaatdoekje en een fles spa. Met deze attributen fatsoeneer ik
mezelf en daarna de versnellingspook en handrem.
Paula is ondertussen druk aan het oreren tegen de achterop rijdende automobilist. Hij is fout,
denk ik ondertussen, want hij rijdt van achteren tegen ons aan. Wat zal die balen. Ik zet mezelf
neer in de deuropening van de auto met mijn hoofd tussen mijn knieën en even mijn ogen dicht.
‘Marlies, deze meneer heeft een neef in het volgende dorp die uitstekend auto’s uit kan deuken.
Dus ik denk dat we daar maar eens gebruik van moeten maken. Als we die neef een doos
sigaren aanbieden doet ie het meteen voor ons schijnt het’. ‘Is dat niet de taak van onze
botskampioen om die sigaren uit te delen?’, probeer ik even. ‘Nee hij schuift hem wel wat geld
toe, maar wij moeten zorgen dat het snel gebeurt snap je?’. Ik snap het. ‘Ga jij maar naar die
autoherstelneef dan, ik loop dat stukje wel’. ‘Waarom, je bent toch ziek, ga toch lekker zitten, die
auto rijdt nog wel hoor’. ‘Nee graag even wat frisse lucht en dan kan ik die bochten ook in mijn
eigen tempo nemen. Hoe heet die neef, kan ik hem vinden?’ ‘Goh geen idee , nou het zal toch
Schuldig Barbara van Balen Kleine Houtweg 8 2012 CH Haarlem 42