n Cigen STIJL?

Luister en huiver
Vele lezers hebben ongetwijfeld het door
United Press verspreide bericht gelezen, dat
in allerlei varianten in verschillende bladen
is verschenen:
Drie jonge mannen werden te Düsseldorf
aangehouden, toen zij een vrouw wilden
vermoorden.
De vrouw verklaarde aan de politie, dat
zij was blijven staan om een blinde over
het drukke plein voor het station te leiden.
De blinde vroeg haar een brief aan
een bepaald adres af te geven. Toen zij de
richting aan een politieagent vroeg, herkende
deze in het adres de plaats, waar
reeds verscheidene personen op geheimzinnige
wijze verdwenen waren.
Terwijl de vrouw wegging om de brief
af te geven deed de agent beroep op politiewagens.
De politie vond de vrouw ontkleed
op een stoel gebonden.
Verscheidene emmers met overblijfselen
van menselijke lichamen werden in het
huis aangetroffen. De politie is van mening
dat de drie jonge lieden mensen vermoordden
voor het geld, dat zij met de
verkoop van hun kleren op de zwarte
markt konden verdienen.
De blinde bedelaar, die tot nu toe niet
gevonden werd ,koos altijd goed geklede
mensen als slachtoffers uit.
Ziezo, U heeft dit gruwelijke bericht allemaal
weer eens gelezen en de handen omhoog
geheven van ontzetting over deze verdorven
wereld. Verplaats U echter eens in
gedachten in de toestand van die belaagde
juffrouw. U ontmoet op een stationsplein een
blinde, met wiens lot U zo begaan bent, dat
U hem helpt met oversteken. In de eerste
plaats bent U dan degene ,die zich tot de
blinde heeft gewend en heeft niet de blinde
U als slachtoffer uitgekozen. Hoe kan vervolgens
een blinde zich op de hoogte stellen
van de welstand van Uw kleding?
Maar goed ,wij zullen niet over zulke kleinigheden
vallen. U geleidt de blinde naar
de overkant van het plein en vervolgens
kelen schrijven, hebben een dusdanige invloed
op de vorming van de openbare mening,
dat zij, wat hun tuchtrechtelijke verantwoordelijkheid
betreft, met journalisten
van hoofdberoep gelijk moeten worden gesteld.
Het feit, dat een bepaald persoon als journalist
is ingeschreven, brengt het recht
tot het voeren van de titel met zich mede.
Teneinde te voorkomen, dat niet-ingeschrevenen
als journalist te werk worden gesteld,
kan een verbod voor de uitgever om
hiertoe over te gaan, niet worden gemist,
aldus besluit de toelichting op het wetsontwerp.
67
haalt hij een brief uit zijn zak en vraagt U
deze te bezorgen op een adres ,dat U noch
hem bekend is. Krijgt U dan niet ietwat
argwaan? Een blinde wordt toch immers niet
met de bezorging van brieven op hem onbekende
adressen belast!
Omdat U het adres niet weet, wendt U zich
— net als bovenbedoelde juffrouw — tot een
politieagent. Tikkeltje gevaarlijk voor deze
moordenaarsbende, om hun plannen aldus te
construeren, dunkt U niet?
Maar goed, de blinde man treft het: de
agent herkent het adres als een pand, waarin
reeds verscheidene personen op geheimzinnige
wijze zijn verdwenen, doch hij laat
de juffrouw desondanks vertrekken! De juffrouw
is echter minder goed af, want dit
beruchte pand blijkt niet geschaduwd te worden,
noch ook doorzocht te zijn door de politie!
Wat doet U, wanneer U, op een dergelijke
vreemdsoortige wijze een brief opgedrongen
hebt gekregen? U gooit de brief in de bus,
belt en verwijdert U.
Niet echter deze ondernemende dame, ' die
naar binnen blijkt te zijn gegaan en daar
haar straf voor haar menslievenddheid ontving.
Haar kleding wordt haar geroofd, doch
in tegenstelling met vorige slachtoffers verdwijnen
haar ledematen en ander toebehoren
niet in de lugubere emmers. Zij wordt
eenvoudig gebonden, zodat zij het verhaal
tenminste nog aan de politie kan mededelen.
Voor de moordenaars, die plotseling uit het
niets opduiken, doch die deze juffrouw in
takt lieten en zich zo weinig schuldig voelden
aan enige onregelmatigheid, dat zij de
emmers met menselijke overblijfselen open
en bloot lieten staan, overigens niets dan
lof voor hun argloosheid. Maar gelooft U
het werkelijk?
Verklaart U dan eens, hoe in het bericht
kan worden gezegd, dat de blinde bedelaar
altijd goed geklede mensen uitkoos, als niemand
daarvan getuigenis kan afleggen om
de eenvoudige reden, dat al deze slachtoffers
in de meergenoemde emmers waren opgeborgen?
Of hoe de politie van het adres op
de hoogte kon zijn, wanneer geen der slachtoffers
aangifte had kunnen doen?
Neen, uit alles blijkt, dat dit een van de onsmakelijkste
uit de duim gezogen sensatieverhalen
uit de wereldpers is, zoals er talloze
in de bladen verschijnen. Doch slechts
zelden is er gelegenheid tot een zo uitvoerige
analyse. En de mensen vinden het bovendien
niet eens leuk, wanneer het leven
toch nog wel een tikkeltje normaler blijkt
dan in de couranten wordt gesuggereerd.
(Nieuw Nederland).