n Cigen STIJL?

„Het Christendom eist van zijn volgelingen,
dat zij tot alle goed werk bekwamelij k zullen
zijn toegerust. Daarbij is het eigen dagblad
onmisbaar. Als Newton eenmaal zei,
dat hij zijn krant las om te zien hoe God de
wereld bestuurde, dan is dit woord op zijn
kortst uitgedrukt, het belangrijke van de
taak van de krantenschrijver".
De man, die deze woorden achttien jaar geleden
voor de radio sprak, is j.1. 13 Februari
70 jaar geworden. Zijn naam staat vermeld
in de ledenlijst van onze P. C. J. V. En zo
bestaat er alleszins reden om ook in ons orgaan
aan dit feit enige aandacht te schenken.
De heer H. Diemer was de dertig reeds gepasseerd,
toen hij aan een dagblad verbonden
werd. Maar journalist was hij veel eerder.
Aan die gelukkige omstandigheid heeft
vooral de Christelijke sociale arbeidersbeweging
in Nederland veel te danken.
De pioniers dezer beweging waren eenvoudige,
trouwe, kloeke mannen, die heus wel
wisten wat zij wilden — maar „krantenschrijvers"
waren zij meestal niet. 't Kostte
heel wat inspanning hun „kopij" enigszins
persklaar te maken.
Diemer bezat de aangeboren gave over de
meest splinterige kwesties — en die waren
er kort na de eeuwwisseling heel wat — zó
te schrijven, dat hij gelezen en begrepen
werd. En dit is en blijft 't geheim van goede
journalistiek.
Omdat hij journalist was, kon hij in „Bakkersbazuin"
en „Gids" prachtig werk verrichten,
dat onder Gods zegen rijke vruchten
heeft gedragen.
In 1912 werd hij benoemd tot directeur van
de „Rotterdammer". Daar vond hij niet alleen
zijn dag- maar ook zijn levenstaak. Aan
de uitbouw van de Christelijke dagbladpers
heeft hij gewerkt met al de hem geschonken
gaven. Hij zal de eerste zijn om te erkennen,
dat de zegen van Boven kwam — maar al
degenen, die hem in zijn toegewijd werken
hebben gekend, zullen toestemmen, dat hij
op dit terrein ongemene verdiensten heeft.
Later werd hij bovendien hoofdredacteur
en toen heeft hij in letterlijke zin rusteloos
gezwoegd om zijn krant een plaats te doen
innemen in de rij van Nederlands grote dagbladen.
In de boven aangehaalde radiorede
zeide hij ook: „De Christelijke dagbladen,
althans de beste, mogen niet eerder tevreden
zijn vóór althans 95 pet. hunner lezers
genoeg blijkt te hebben aan eigen lijfblad".
Dit ideaal werd niet alleen anderen voorgehouden,
maar in de eerste plaats voor de
eigen krant gesteld en met alle kracht nagestreefd.
Q) temer s
70ste verjaardag
60
De krant werd inderdaad Diemer's levenstaak.
Dat wisten zijn naaste medewerkers,
maar ook al degenen, die betrokken zijn in
de leiding van de Nederlandse dagbladpers.
En in deze kring is Diemer's invloed zeer
groot geweest. Zijn adviezen werden gewaardeerd,
zijn leiding gaarne aanvaard.
En — opmerkelijk verschijnsel — diezelfde
man was tevens belast met de leiding van
de bekende commissie, die op zo voortreffelijke
wijze zorgt voor de bedrijfsvrede in
de grafische vakken. Welke positie Diemer
daar inneemt bleek verleden jaar wel, toen
hij zijn zilveren jubileum als voorzitter vierde
en een hoge koninklijke onderscheiding
mocht ontvangen.
't Is voor onze jonge P. C. J. V. een buitengewone
eer, dat we deze man „onzer één"
mogen noemen.
Gaarne heb ik dan ook, op verzoek der redactie,
enige regelen willen wijden aan de
bijzondere dag, die hij vorige maand mocht
beleven.
Op de krant zien we hem weinig meer. Dat
kan ook niet. Want hij is nu zeer bezet met
ander werk. Mannen als Diemer rusten niet,
ook al hebben ze emeritaat.
Blijve 't zo, onder 's Heeren gunst nog vele
jaren!