2007-09-10, verzoekschrift

PRODUKTIE a5), na de procedure tegen de gemeente Amsterdam over toelaten tot de
toelatingsprocedure (23 februari 2005, AWB 04/6509 BESLU, [PRODUKTIE b2]) en na
de aanmelding en afwijzingen van Sterre bij alle zeven Amsterdamse openbare scholen
voor regulier voortgezet onderwijs en de aanmelding en afwijzing bij een Praktijkschool -
geen enkele reguliere school in Nederland is die Sterre wil toelaten en daarmee de garantie
op onderwijs (EVRM) is komen te vervallen zij het volgende opgemerkt:
In het wettelijk systeem is de beslissingsbevoegdheid tot toelating opgedragen aan het
bevoegd gezag van elke individuele school. In de uitspraak van de rechtbank Amsterdam
van 23 februari 2005, AWB 04/6509 BESLU [PRODUKTIE b2] komt dit schrijnend naar
voren. De klacht dat het onevenredig bezwarend is om na elk afwijzend besluit op een
verzoek tot toelating een gerechtelijke procedure tegen de betreffende school te beginnen,
leidt de rechtbank niet tot een ander oordeel. Zelfs als het college van burgemeester en
wethouders het bevoegd gezag vormt van verschillende openbare scholen voor voortgezet
onderwijs, zal het verzoek tot de betreffende scholen moeten worden gericht, aldus de
rechtbank. Ook de Afdeling bestuursrechtspraak benadrukt in de aangevallen uitspraak
dat per geval moet worden bezien of de aard en zwaarte van de handicap en de
draagkracht van de school aan toelating in de weg staan. De aan het dagelijks bestuur
toekomende bevoegdheid om over toelating van leerlingen te beslissen is een discretionaire
bevoegdheid. Dit betekent, volgens de Afdeling bestuursrechtspraak in rechtsoverweging
2.3.1, dat de rechter niet beziet of de leerling moet worden toegelaten maar of er
grond bestaat voor het oordeel dat het dagelijks bestuur niet kon weigeren de betreffende
leerling toe te laten. In het licht van deze jurisprudentie rijst de vraag hoeveel procedures
er moeten zijn gevolgd wil een rechterlijke instantie tot de conclusie komen dat het recht
op onderwijs aan deze leerling wordt ontzegd. Ook rijst de vraag of de rechterlijke instantie
al tot een dergelijk oordeel zou kunnen komen.
Hier is geen sprake van een effective remedy als bedoeld in het Erdoðdu-arrest (15 juni
2000, appl.nr. 25723/94) waarin wordt gesteld dat:
“The Court reiterates that the rule of exhaustion of domestic remedies referred to in
Article 35 § 1 of the Convention is based on the assumption that the domestic system
provides an effective remedy in respect of the alleged breach. The burden of proof is on
the Government claiming non-exhaustion to satisfy the Court that an effective remedy was
available in theory and in practice at the relevant time; that is to say, that the remedy was
accessible, capable of providing redress in respect of the applicant’s complaint and
offered reasonable prospects of success”.
en dat brengt volgens het Hof mee dat nationale rechtsmiddelen niet hoeven te worden
uitgeput (EHRM 11 januari 2007, appl.nr.1948/04: Salah Sheekh).
Ploeger en Brouwers - Staat der Nederlanden blz 23 / 478