E-boek 2010 PDF

MENS, VONK DER EEUWIGHEID
schappen die kenmerkend zijn voor het kind. Laten we onszelf
als voorbeeld nemen. Wat gebeurt er met ons als we
opgroeien? We doorlopen de school, en als we geluk hebben
misschien een universiteit. We beginnen het gevoel te krijgen
dat we heel wat kennis opdoen. Maar wat doen we eigenlijk
met die kennis, of die nu schools of praktisch, religieus of
wetenschappelijk is? In veel gevallen wordt ze alleen in ons
brein opgeslagen voor eventueel later gebruik. Dit gaat jarenlang
door, totdat we voor belangrijke beslissingen komen te
staan, of in de maalstroom van de wisselvalligheden van het
leven worden geworpen; wat doen we dan? In onze onrust,
en zelfs na ernstig nadenken, proberen we uit ons mentale
archief die dingen te lichten, die naar we menen ons probleem
zullen oplossen, maar we komen tot de ontdekking dat
ze geen enkele oplossing bieden die onszelf, of anderen die
misschien erbij betrokken zijn, voldoet.
Hoe komt dat nu? Als we het resultaat van elke ervaring
in ons hart hadden opgeslagen, in het blijvende deel van ons
bewustzijn, dan zouden we in ernstige aangelegenheden, in
plaats van verstandelijk over een oplossing te piekeren, tot de
ontdekking komen dat het hart het heeft overgenomen en
ons op een volkomen natuurlijke manier naar de juiste oplossingen
zal voeren. De intuïtie zou dan onze gids zijn geworden,
en het verstand haar gehoorzame dienaar, de uitvoerder
van haar aanwijzingen – niet haar meester.
Het lijkt misschien een zware opgave voor diegenen
onder ons die ouder zijn en al vele, misschien zelfs ernstige
fouten hebben gemaakt, om in korte tijd aan de kinderen
gelijk te worden. Maar dat is het niet. Meester Jezus wist dat
het niet te moeilijk was, anders had hij de mensen uit zijn tijd
niet ertoe aangespoord. En het lukt des te beter als een mens
eenmaal het besluit heeft genomen zijn leven in dienst te stellen
van anderen.
Laten we ons deze eenvoudige vraag stellen: wat is het in
116