E-boek 2010 PDF

MENS, VONK DER EEUWIGHEID
geen geestelijke wezens? Zo niet, hoe konden ze dan boeddha’s
worden? Ik begrijp deze combinatie van zelfzucht en
spiritualiteit niet. Kan er bij de verwezenlijking van een geestelijk
doel werkelijk sprake zijn van zelfzucht; moeten we
juist niet anderen dienen om te groeien?
Commentaar — Laten we niet de verkeerde indruk krijgen dat
een pratyeka, iemand die voor zichzelf naar geestelijke dingen
streeft, slecht is. Dat is hij niet. Hij is een hoogontwikkeld
geestelijk wezen; evenmin is het juist te zeggen dat hij nooit
iets voor zijn medemensen zou doen. Dat doen ze allemaal
wel – dat is aan geen twijfel onderhevig, eenvoudig omdat ze
het niet kunnen laten. Ook hier gaat het weer om het motief.
Ik zou morgen op stap kunnen gaan en een zogenaamde
‘engel van barmhartigheid’ zijn en allerlei goede werken verrichten;
of, als ik een heleboel geld had, kon ik het aan liefdadigheid
geven, aan een of ander goed doel. Maar welke
invloed zullen zulke ‘daden van barmhartigheid’ op mijn
karakter hebben, op mijn karma of op mijn werkelijke zelf?
Niet wat we doen geeft de doorslag, maar hoe we denken
en handelen. Tenslotte is slechts één ding van belang: HET
MOTIEF. Als ik er een zekere bevrediging in vind een weldoener
te zijn, doe ik zonder twijfel heel veel goed, breng
verbetering in het leven van veel mensen en verlicht veel
leed. Maar toch, als ik deze ‘goede werken’ volbreng om
iemand te zijn die goede daden verricht en om mijn geestelijk
doel misschien sneller te bereiken, schuilt er dan in mijn
motief toch niet heel wat zelfzucht? Als ik aan de andere
kant, zelfs bij de minst belangrijke handeling in het dagelijks
leven, probeer om nooit het gewicht van mijn persoonlijke
wil in de schaal van menselijke verhoudingen te werpen,
maar er altijd naar streef slechts het welzijn van anderen te
dienen, dan is het motief pas werkelijk onzelfzuchtig. En de
gevolgen – oneindig veel duurzamer, omdat ze niet inwerken
188