Als het op communiceren aankomt - Nederlands Genootschap van ...

Den Haag zitten ze gevangen in het eindeloze vergadercircus. Maar dat heeft ons er in deze regio niet van
weerhouden om onze professionele verantwoordelijkheid te nemen.” Ze legde uit dat vanaf 7 uur deze
ochtend zo’n twintig communicatiecollega’s in het Regionale Actiecentrum Communicatie en enkele tientallen
communicatiecollega’s op de verschillende gemeentehuizen alle zeilen bijzetten, om de mensen in de regio zo
goed mogelijk te informeren. Die informatie zou betrekking hebben op wat mensen moeten doen (en laten)
als ze besluiten om te vertrekken; wat ze allemaal kunnen doen om zich op een evacuatie voor te bereiden; wat
ze, in geval van een evacuatie, allemaal te wachten staat; waar ze welke informatie kunnen vinden; waar ze
terechtkunnen met hun wensen, verzoeken, vragen; wat de overheid voor hen kan betekenen; wat de overheid
op dit moment doet en over welke vraagstukken zij zich op dit moment buigt.
De communicatieadviseur sloot af: “Ik zal u niet vermoeien met alle middelen die we precies inzetten
We benutten echt van alles, van calamiteitenzender tot hand-outs bij de uitvalswegen om mensen te voorzien
in hun informatiebehoefte en hen te helpen om de (persoonlijke) schade zoveel mogelijk te beperken.
Verder ligt er een basisstramien voor een brief die we huis-aan-huis kunnen verspreiden mocht er
geëvacueerd gaan worden. Als communicatieprofessionals kunnen we geen betekenis geven aan deze situatie.
Dat is niet aan ons. Dat is uw taak als burgemeester. Natuurlijk zal ik u ook bij dat werk ondersteunen.”
Eén van de burgemeesters hield het niet langer. Met kracht drukt hij het rode knopje in voor hem op de tafel.
De microfoon gaf hem nu alle ruimte. “Ik weet niet waar jullie allemaal mee bezig zijn, maar hoe halen jullie het in
je hoofd”, brieste hij. “Zolang wij hier geen besluiten hebben genomen inzake evacuatie en de wijze waarop dat
naar buiten wordt gebracht, is het u niet toegestaan om met wat voor informatie dan ook de boer op de gaan. Ik wil
precies weten wat jullie tegen wie hebben gezegd, zeker bij mij in de gemeente. Als jullie de fout zijn ingegaan, dan
krijgen wij dat op ons bordje. Daar pas ik voor”, en met dezelfde kracht drukte hij het rode knopje weer in.
Een stuk rustiger drukte u op het rode knopje. ‘Ik zou wensen dat we met elkaar gaan inzien, dat burgers heel
goed in staat zijn eigen keuzes maken en wij ze niet tot andere keuzes kunnen dwingen. Het is onze taak
ze goed te informeren, zodat ze met verstand van zaken een eigen afweging kunnen maken en dat ze de
consequenties van hun keuzes doorzien. Daarna is het hun eigen verantwoordelijkheid en daar zijn wij, als
het misgaat, achteraf niet verantwoordelijk voor.” Een andere collega-burgemeester nam het woord; “Wie kan
daar nou op tegen zijn dat onze voorlichters de bevolking informeert, maar dan moeten we er toch wel zeker
van zijn dat de juiste informatie wordt verstrekt die tenminste door ons is geautoriseerd. Als ik moet kiezen
tussen niet-voorlichten en verkeerd-voorlichten dan is die keuze niet moeilijk.”
11