geschiedenis

der Systematifche Godgeleerdheid. 197
veel te Filofoofisch, en de andere bouwt XVI.
hem te veel op wrakke menfchen vonden, EEUW.
Het geheele boek is afgedeeld in vier en
twintig hoofddeelen, of zogenoemde hoofdplaatzen.
Dus is deszelfs beloop: eerst
handelt hij van God, van de fchepping,
van den mensch, van de zonde, van de
wet en de beloften, en vervolgens van JE­
SUS, van zijn verlosfingwerk, van btt geloof,
van de voorverordening, van defakramenten,
van de kerk, van de verdoemenis,
en van de % iligheid. Onder deeze
Godgeleerde hooidpunten heeft hij
begreepen alle zijne regels van pligrbetrachting,
die hij telkens met krachtigen
ernst aanprijst en aanftijft.
Dit waare het eerfte verbeterd Leerfystema
onder de Protestanten. Men legge
het eens over tegen de ftelfels van
LOMBARDUS, en zijne volglingen, en vergelijke
ze onderling; welk een hemelwijd
onderfcheid! De Scholastieken grondltichten
hun fteil leergebouw op de wankele
Hellingen der Peripatetifche wijsgeerte,
op het uitfehietend zand van menschlijke
leergevoelens, op de zinkende bovenkorst
van losfe kerkfpreuken , en oudvaderlijke
begrippen, waarbij het hechte tiras, dat
men, uit den Bijbel, fchoon fpaarzaam,
en als bij den greep opgezameld, aan het
werk te keste leide, om er eene fchijnbaare
vastheid aan te geeven, van heel
weinig, of geenen dienst weezen, en deszelfs
eindelijken val niet verhoeden konde.—
MELANCHTHON daarentegen grond-
N 3
vest