Samenvattingen weefsels

precies in de loop van de antistof zit (het antigeen bindend deel). Deze genen
heten D-genen, voor diversiteit. Tenslotte zijn er nog J-genen (join) om het V- en D-
deel aan elkaar te koppelen. Alleen in B-lymfocyten komen deze genen tot
expressie. Naast de genen zitten verschillende regulatoire sequenties die aan
elkaar kunnen koppelen; ze zijn complementair aan elkaar. Het single-strand DNA
kan hierdoor door kansprocessen op verschillende manieren aan elkaar binden. Dit
heet gene rearrangement. Op deze manier kunnen de lichte en de zware ketens
variëren. Er zijn eiwitten die knippen in een loop en zo de genen aan elkaar zetten.
Deze kunnen op verschillende manieren knippen, waardoor er nog een extra factor
van variatie ontstaat. In T- en B-lymfocyten komt een specifiek enzym tot
expressie, TDT, dat willekeurig kan knippen. Er ontstaat dus een unieke combinatie
van V-, D- en J-genen, waar later nog een constant deel aan wordt gezet. Het
constante deel kan ook variëren en verschillende biologische functies aan het
variabele deel koppelen.
Niet alle antistoffen die worden geproduceerd moeten in het lichaam gebruikt
worden. Er kunnen namelijk antistoffen geproduceerd worden die met het eigen
lichaam reageren. Vervolgens worden de B-cellen zeer strikt geselecteerd op de
geproduceerde antistoffen, zodat er geen B-cellen geactiveerd kunnen worden die
binden met lichaamseigen stoffen. B-cellen die dit wel doen worden aangezet tot
apoptose. Zodra er in een B-cel een antistof is geproduceerd stopt de gene
rearrangement en wordt er gekeken of er een functioneel eiwit is geproduceerd. Is
dit niet zo dan gaat de cel in apoptose. Dan wordt er gekeken of de antistof niet
met het eigen lichaam reageert. Antistoffen die we produceren kunnen binden aan
antigenen die het lichaam nog niet kent, of antigenen die nog niet bestaan.
Wanneer er een antigeen in het lichaam binnenkomt wordt er gekeken of er een B-
cel een antistof heeft die aan dit antigeen kan binden. Deze B-cel wordt
geactiveerd en gaat delen, zodat er veel cellen worden geproduceerd die deze
antistoffen kunnen produceren. De volgende keer dat ditzelfde antigeen het
lichaam binnenkomt zijn de B-cellen die hier antistoffen voor produceren al klaar
en kan de immuunreactie veel sneller tot stand komen.
Basale immunologie: hoorcollege 12, lymfoied weefsel
Lymfoiede weefsel hebben een algemene bouw. Ze vormen altijd netwerken van
dunne kleine collageenvezels (reticulaire vezels), waardoor een stroma ontstaat.
De vezels worden geproduceerd door specifieke fibroblasten. In de mazen van het
netwerk is een dichte tot zeer dichte bevolking van lymfocyten (en dendritische
cellen, macrofagen etc.) te zien. Lymfoied weefsel is goed te herkennen. Het is
donkerblauw gekleurd in een HE-kleuring. De lymfocyten in lymfoied weefsel zijn
klein en hebben een grote gekleurde kern en weinig cytoplasma. Hierdoor heeft
het geheel een donkere kleur. In de inactieve vorm zijn de lymfocyten nog klein en
hebben ze een relatief grote kern. Ze hebben een donkere heterochromatische
kern met een nucleolus. De cellen bevatten weinig cytoplasma.
Primaire lymfoiede organen zijn de organen waarin nieuwe lymfocyten ontstaan.
Dit zijn de thymus (zwezerik) en het beenmerg. Secundair lymfoiede organen zijn
de lymfknopen, de milt en het MALT (mucosalassociatedlymfoid tissue, zoals GALT,
BALT en NALT).
In volwassen toestand vindt in het beenmerg de hemopoiese (of hematopoiese)
plaats. Dit is de vorming van niet alleen lymfocyten, maar van alle bloedcellen.
Hierin is ook een netwerk van dunne vezels te zien met daarin producerende cellen
en bloedvaten. Wanneer de cellen die hier geproduceerd worden rijp zijn zullen ze