Vl lil - Vijfeeuwenmigratie.nl

Het grote feest rondde onafhankelijkheidvan Suriname werdgevierd in het Congresgebouwmet optredensvan onder meer deKawina-groep Drompoe.Daaraan voorafgaandwas er op 25 novembereen matinée musicalein het Provinciehuisvoor de Surinaamsepersoneelsleden. [He]13Sslavernij, voor de Surinaamse prostituees in dewijk. Ze stoorden er niemand met hun percussie-instrumentenen de happening groeide uittot een geweldig feest. De onafhankelijkheidvan Suriname werd op 26 en 27 november 1975gevierd in het Congresgebouw; Drompoe wasook van de partij. Een jaar later werd Afu Sensiopgericht, dat betekent: halve cent, niet meerdeelbaar. Onder de oprichters vinden we naastde naam van Ceder die van Muriël Sanches,Wilfred Sanches, Rita Day en Doortje Macnack.Afu Sensi maakte niet alleen in Nederland,maar ook in andere Europese landen enin Suriname furore. Ze brachten naast muzieken Winti, een creools-Surinaamse godsdienstwaarin muziek een belangrijke rol speelt, ooktoneel met een boodschap. Ze richtten zich uitdrukkelijkop in Nederland wonende Surinaamsejongeren, want die mochten niet vergetendat hun roots in Suriname lagen.Elk afscheid een nieuw beginBlaka Rosoe, zong de Surinaamse zanger LieveHugo in 1974, Mijn zwarte Roos, nuje van meheengaat vraag ik je: 'Neem me mee in jouwhart, niets zal mij weerhouden, de plek waarwij elkaar gekust hebben blijft in mijn herinneringen in het diepste van mijn hart. 'S9De periode rond 1975 stond voor veel Surinamersin het teken van het grote afscheid. De ophanden zijnde onafhankelijkheid en de onzekerheidover de politieke ontwikkelingen deedtallozen ertoe besluiten naar Nederland te migreren.Binnen een aantal jaren nam het aantalSurinamers ook in Den Haag met sprongentoe. Bij de volkstelling van 1960 werden nogzo'n 500 Haagse Surinamers geteld, op 1 mei1975 was dit aantal opgelopen tot 13.746 en eenjaar later tot 18 -475. 60 Momenteel wonen er naarschatting40.000 Surinamers in Den Haag. 61De grote stroom Surinamers in de jaren zeventigdwong de Nederlandse regering tot het ontwikkelenvan een opvangbeleid. Net als bij deIndische Nederlanders in de naoorlogse jarenwas de opzet om de drie grote steden te ontlastenen mensen over het hele land te spreiden.Maar evenals toen kwam daar in de praktijkweinig van terecht. Er mocht dan woningnoodheersen, toch trokken de meeste Surinamersnaar Amsterdam en Rotterdam, maar ook naarDen Haag, waar zij zich in de wijken Transvaal,Valkenbos, Regentes, Laak en de Schilderswijkvestigden. Het Centraal Bureau UitvoeringVestigingsbeleid Rijksgenoten, dat kantoorhield in de Jan van Nassaustraat, coördineerdede opvang onder leiding van directeur JanBreddels.Ook de Surinamers van het eerste uur stondenklaar om hun landgenoten te begeleidenen wegwijs te maken in het onbekende vaderland.Fons Ceder zei in 1975 het café-levenvaarwel en ging werken bij de in 1970 opgerichteStichting voor Surinamers. Hij werd beheerderin het trefcentrum op de Laan vanMeerdervoort nummer 78. Muriël Sanches, diesinds 1965 in Den Haag woonde, was de eersteSurinaamse maatschappelijk werkster van destichting die haar landgenoten inwijdde in hetHaagse leven. Soms reed zij midden in denacht naar Schiphol om mensen op te vangen.Zij regelde hun inschrijving bij het stadhuis,het ziekenfonds en de sociale dienst, want andersdan in haar tijd zaten de bedrijven nietmeer te wachten op nieuwkomers. De mensenvan het eerste uur, die met open armen warenontvangen, moesten nu mensen bijstaan ineen klimaat waarin JooP Glimmerveen zijneerste racistische pijlen op de Haagse Surinamersrichtte. 62