Vl lil - Vijfeeuwenmigratie.nl

nen; toen kon de reis naar Nederland beginnen.Via Trinidad en Genua kwam hij op het HaagseStaatsspoor aan, waar hij een taxi nam naar hetopgegeven adres van een familielid.Ik had een neef in Den Haag. Hij was tweejaar vóór mij naar Nederland gegaan en verteldeme dat zijn vrouw in de verpleging zat.Hij werkte als lasser en ze hadden een huisgekocht. Op de foto's die hij stuurde, leek hetwel een paradijs in vergelijking met Suriname.Maar toen ik in de Poeldijksestraat arriveerde,zag ik dat het hoerenkasten waren. Ik ben ertwee dagen blijven wonen en toen ben ik eenkamer gaan zoeken, want dat was niets voormij. Er zaten nog niet veel Surinaamse hoerenin Den Haag, hooguit vier of vijf. En nog eenpaar in Amsterdam, Rotterdam en Utrecht. lsVoor een handige man als Ceder was er in Nederlandgenoeg te doen. Met zijn diploma's engetuigschriften vond hij binnen een paar dagenwerk in de bouw. Niet alleen aan het sportpaleisAhoy in Rotterdam, ook aan het bejaardenhuisop het Erasmusplein in Den Haag - waarnu zijn dochter werkt - droeg hij zijn steentjebij. Al werkte Ceder doorgaans buiten de stad,zijn sociale leven speelde zich af in Den Haag,waar hij woonde op de Valkenboslaan 45 of,zoals de Surinaamse bewoners het pand liefkozendnoemden, buildingforty-five. In Surinamehad Ceder altijd veel mensen om zich heenen dat was in Den Haag niet anders. Ook hierwisten vrienden en bekenden hem te vinden enhij begeleidde hen bij het vinden van werk ofhuisvesting.Die sociale contacten waren niet alleen waardevolvoor hemzelf en de mensen rondom hem,maar dienden soms ook een economisch belang.Dat begreep Anton Glans, eigenaar vancafé Real op de Regentesselaan, die Ceder in1969 een baan aanbood in de horeca. Iemanddie zoveel mensen om zich heen had, hoefdetoch niet om zes uur op te staan! Als hij bij hemkwam werken, kreeg hij 15 procent van de omzetendat was meer dan zijn baas hem te biedenhad. Zo begon de horeca-carrière van Ceder.Twee jaar later stapte hij over naar het Suikertuintjevlakbij de Loosduinseweg en weer negenmaanden later kwam er een nieuw aanbodvan een andere caféhouder aan de Regentesselaan,Taw Jankie. Die had een café gepacht,maar het liep niet goed en Ceder moest uitkomstbieden. In 1972 nam hij Sans Souci over;alleen de Hindostaanse poster achter de barherinnerde nog aan de vorige eigenaar.Sans Souci was niet alleen een café, maar ookeen petit-restaurant waar je Surinaams koneten. De hoofdkok was Willy Watson, die inRosenburg werkte maar in zijn vrije tijd achterhet fornuis op de Regentesselaan stond. Ookwas er een Pakistaan die roti's maakte. Doordeweeks- van maandag tot donderdag - kwamener vooral Nederlanders eten, vanaf vrijdag werdende tafels en stoelen weggehaald en heersteer een andere, meer Surinaamse sfeer in de zaak.Twee keer per maand organiseerde de voetbalclubRobin Hood er activiteiten. Verder trokCeder de drie beste diskjockeys, onder wie deSurinaamse Hagenaar Henry Plet, aan om muziekavondente verzorgen. Zij trokken volle