Vl lil - Vijfeeuwenmigratie.nl

183derschatten bevolkingsgroei - vergden naarzijn idee een afhoudend toelatingsbeleid. Desondankswerd het aanvankelijk vastgesteldequotum van 1.000 vluchtelingen uiteindelijkverhoogd toq.ooo. Een groep van 2.000 zogenaamdetransit-vluchtelingen mocht daarnaastin Nederland het transport naar hun uiteindelijkebestemming, Canada, afwachten. 56In de weinige tijd die nog restte vóór de eerstetreinen richting Oostenrijk vertrokken, zochtende betrokken ministers J. Luns (BuitenlandseZaken) en M. Klompé (MaatschappelijkWerk) contact met Hongaren in Nederland dieeen rol als tolk konden spelen bij de transportenen de opvang van de vluchtelingen. Zokwamen ze bij de Hongaarse vrouwenclub inDen Haag terecht. Mevrouw Stiefelhagen enJulia Ott waren direct bereid de helpende handte bieden en natuurlijk ging Márta Olivier­Nagy ook mee naar Oostenrijk. In de opvangkampenaldaar konden de Hongaren het landvan hun voorkeur kenbaar maken. Als dat Nederlandwas, moesten zij zich melden bij deNederlandse delegatie en zich daar laten registreren.Enkele vluchtelingen kozen om een welheel speciale reden voor Nederland. Zij haddener een zus, die daar in de jaren twintig alsvakantiekind was terechtgekomen. Nu blekentwee van die zussen deel uit te maken van deNederlandse delegatie. Mevrouw Ott weet noghoe ze in Oostenrijk met een auto langs de opvangkampenwerd gereden.Ik wist dat mijn broer Ferenc samen met zijnjongste zoon in een kamp zat. Zijn vrouw zatop dat moment nog elders in Oostenrijk, metz'n oudste zoon. Zij is pas later, in februari,naar Nederland gekomen. Toen ik hem zagstaan, draaide ik me direct om. Het was net ofik m'n vader zag. Ik had m'n broer sinds 1942niet meer gezien.Ook Márta Olivier-Nagy had haar broer Sigmundvoor het laatst gezien bij haar bezoek aanHongarije in 1942. Kort na de oorlog, hij wasnet twintig jaar, werd hij door de Russen opgepakten naar Siberië gestuurd. Daar zou hij negenjaar blijven, tot Stalins dood in 1953 vooramnestie zorgde. Bij de Russische inval in 1956aarzelde hij geen moment en vertrok in het gezelschapvan zes vrienden naar Oostenrijk. Eenvan die vrienden was György Habetler. Dieweet zich nog levendig te herinneren hoe hetland van bestemming plotseling Nederlandwerd toen Sigmunds zus ten tonele verscheen.In het opvangkamp werd ons gevraagd waarwe naartoe wilden. Wij besloten met z'n allennaar Australië te gaan, maar daar waren langewachtlijsten voor. Op een gegeven momentging één van mijn vrienden naar de binnenplaatsvan de kazerne. Daar stond zijn zus dieallang vóór de oorlog met de kindertransportennaar Nederland was gegaan. Zij was tolkbij de Hollandse delegatie die mensen opkwam halen. Márta Olivier heeft ons eigenlijkomgepraat en zo zijn we in Nederland terechtgekomen.Het Nederlandse Rode Kruis begeleidde hetvervoer per trein naar Nederland. De eerste1.300 Hongaren kwamen op 14 november aan.De opvang vond plaats in de Julianahal inUtrecht, waar de vluchtelingen de gelegenheidkregen om even op adem te komen, alvorensaan een uitgebreid medisch onderzoek te wordenonderworpen. In de hal stonden stapelbedden.Ook de delegatieleden sliepen daar,want die moesten met de volgende trein terugnaar Oostenrijk. Als mensen vertelden dat zenog een vrouw of dochter misten, noteerde JuliaOtt de namen en probeerde zij de familie inOostenrijk op te sporen en mee naar Nederlandte brengen.Na inschrijving in het Centraal Bevolkingsregisterkregen de Hongaren hun voorlopige verblijfplaatste horen, in één van de 41 woonoordenen vakantieparken die over het hele landverspreid waren. Selectie gebeurde door vertegenwoordigersvan organisaties die waren aangeslotenbij de Nederlandse Federatie voorVluchtelingenhulp. Gezinnen en mensen uitdezelfde dorpen en steden probeerde men zoveel mogelijk bij elkaar te houden. György Habederkwam eerst in Twente terecht en de familieSóvári in het woonoord Griendtsveen inLimburg. Na een kort verblijf in een opvangkampwerden zij naar hun definitieve bestem-