Vl lil - Vijfeeuwenmigratie.nl

• De familie Bosch zorgdeervoor dat hun pleegkindJulia Ott er altijd goedverzorgd uitzag. Ze kreegmooie kleren en kleurigeI i nten i n haar lange haar.Deze foto werd omstreeks1928 genomen in destudio van Ton Blom.[Part. coll. J. Ott]• De Hongaarse klas vóórde school in de KorteLombardstraat omstreeks1924. Vooraan een Nederlandsepriester en deHongaarse onderwijzeresMagda Kutka.Ju li a Ottstaat recht achter haar.[Part. col I. J. Ott]177geven moment verwaterde het contact metHongarije en hielden de kindertreinen op metrijden. De actie voor Hongaarse kinderen eindigdeofficieel in 1928.Ondanks haar voortdurende heimwee en deouderlijke wens haar terug te hebben, bleefJulia in Nederland. Vóór de oorlog bezocht zehaar ouders alleen nog in 1935 tijdens een kortevakantie met haar jongste pleegzus. Omdat zeer diep. van doordrongen waren dat haar pleegoudersen -zusters veel van haar hielden, durfdenhaar ouders het niet aan haar voorgoed terugte vragen. En haar pleegouders durfdenhaar niet meer naar Hongarije te laten gaan,bang als ze waren dat ze niet meer terug zou komen.Om die reden wilden ze Julia's identificatiemet Hongarije ook zoveel mogelijk tegengaanen was het spreken van Hongaars taboe inhuize Bosch. Zelfs toen ze in 1953, na haarscheiding, weer op de Veenkade kwam wonen- haar pleegouders waren toen al overleden -zag ze zich genoodzaakt haar twee dochtertjesstiekem Hongaars te leren.Mijn pleegzusters zijn nooit getrouwd en zewaren stapelgek met de kinderen. Eigenlijkwaren wij hun kinderen. Maar we mochtengeen Hongaars spreken. Ik heb mijn kinderen,toen ze naar de eerste klas gingen, hetHongaarse alfabet geleerd. Dat deed ik stiekem,als ze in bad zaten. Ze kenden alleHongaarse liedjes en die zongen we in debadkamer. Dan werd er op de badkamerdeurgeklopt: 'Komen jullie nog?' Ik wilde dat mijnkinderen met mijn moeder konden spreken.Dat gebeurde in 1962, de eerste keer sinds1942 dat ik naar Hongarije ging. Ze haddenvan die lange, blonde vlechten en werdenoveral bekeken. In Boedapest gingen we metde tram en toen er geen plaats meer was,stonden ze op. Eén van die Hongaren zei:'Dat zijn nou nog echte Hongaarse meisjes!'Daar moest ik wel om lachen.Márta Nagy was zes jaar toen ze in Den Haagarriveerde en voelde zich direct thuis bij de familieBreedijk. Ze vestigde zich voorgoed inDen Haag, maar bleef tevens een sterke bandmet Hongarije houden. Dat kwam zeker ookdoor de interesse die haar pleegfamilie voorhaar geboorteland toonde. Zo ging haar N ederlandsepleegzuster elk jaar drie maanden op vakantienaar Márta's ouders in Hongarije, maarook haar pleegouders namen de stap om haarfamilie beter te leren kennen.Ik ben wel vijftig keer heen en weer gereisd.Ik kwam in 1922, in oktober; ik was toen zes.Mijn ouders wilden niet dat ik hier bleef endaarom zijn mijn pleegouders in 1925 naarHongarije gegaan. Toen is er vriendschap ontstaantussen de twee families en die is altijdgebleven. In de vakanties ging ik alle jarenmet mijn pleegmoeder naar Hongarije. Zij istoen Hongaarse les gaan nemen bij een Hongaarselerares die met de transporten wasmeegekomen. Mijn pleegmoeder had reumaen die warme baden hielpen haar. Ik doe datnu ook. Je verbeeldt het je misschien, maareen paar maanden helpt het wel. Het barst inHongarije van de hete baden.Toen haar pleegouders in 1925 voor het eerstnaar Hongarije gingen, liep het hele dorp in optochtlangs haar ouderlijk huis, om hen te erenvoor wat ze hadden gedaan. Zulk eerbetoonkwam vaker voor. Een jaar eerder waren driehonderdNederlandse pleegouders op het versierdestation van Boedapest ontvangen doormaar liefst 15.000 mensen. Overal stondenmuziekkorpsen en zangkoren opgesteld om deHollanders hulde te brengen, Eljen Hollandia.De reis werd een groot succes, maar het katholiekecomi té besloot desondanks in het vervolgniet meer aan dergelijke reizen mee te werken.Het doel van de organisatie was om hulp te verlenenaan Hongarije, niet om voor reisbureaute spelen. Bovendien, hoe goed de bedoelingenook waren, het gaf volgens het comité geen paste bedelen om dankbaarheid. so Maar ook zondererom te vragen liet de Hongaarse regeringmet zekere regelmaat blijken wat de opvangvan de kinderen voor het land betekende. Tijdenseen concert van het Hongaarse zangkoorDulai Dularda in de Haagse Dierentuin, waarvaker avonden voor pleegouders werden georganiseerd,werd een dankbetuiging van deHongaarse minister van Volkswelvaart voor-