Tussen Vecht en Eem - 1988 - LOOSDRECHT

m & *\
\
De eerste jachthaven van Ruth Vlug.
niet meer mochten varen kwamen naar
Loosdrecht.
In april 1945 werd de Mijndense sluis door
de bezetters vernield. Het zou tot 29
augustus 1946 duren, voordat die weer in
gebruik genomen kon worden.
Laat ons thans liever kijken naar de ontwikkeling
sinds 1945.
De toenemende welvaart en de daarmee
gepaard gaande grotere mobiliteit vergrootte
de mogelijkheden voor velen om aan
de watersport deel te nemen. Loosdrecht
liep door haar centrale ligging en het
aantrekkeljke vaargebied voorop. Jachthavens,
verhuurbedrijven en verenigingshavens
groeiden zowel langs de oevers, alsook
met hun steigers verder de plassen in.
Een in 1950 door Gedeputeerde Staten van
Utrecht benoemde commissie kreeg de
opdracht te onderzoeken welke voorzieningen
voor de instandhouding van de plassen
nodig waren, hoe de uitvoering moest
plaatsvinden en op welke wijze gefinancierd
kon worden. Vanuit de watersport namen
daaraan onder andere de heren ir J. Loeff en
C. Huisken deel. Met anderen drukten zij
een stempel op de Loosdrechtse watersportontwikkeling.
In 1954 kwam hieruit het Piassenschap voor
Loosdrecht en omstreken voort. Daarover
wordt elders in dit blad uitvoerig bericht.
Het herstel van legakkers en de aanleg van
eilanden steunen de toeristische watersport
door grotere afmeermogelijkheden, doch
leggen beperkingen op aan de wedstrijdzeilerij.
In de wetenschap dat de watersporters van
verschillende pluimage (waaronder ook de
snelle motorboten, met waterskiërs en
paragliders, alsook de plankzeilers) het
water samen moeten kunnen bevaren,
bestond reeds een goed overleg tussen de
verenigingen, de overheden en de watersportbedrijven.
Teneinde ook formeel namens de watersport,
dus de gebruikers, te kunnen optreden
werd in 1981 de K.N.W.V. werkgroep
Loosdrechts Plassengebied opgericht. De
84