Tussen Vecht en Eem - 1988 - LOOSDRECHT

Woord vooraf
Enig chauvinisme is geen burgemeester
vreemd. Het spreekt dan ook vanzelf, dat ik
er bijzonder mee ben ingenomen dat de
Stichting Tussen Vecht en Eem deze keer
Loosdrecht heeft uitverkozen voor zijn
inmiddels befaamde jaarlijkse Open Dag.
Een uitgelezen mogelijkheid, niet alleen
voor mij, maar ook voor vele anderen,
waaronder niet op de laatste plaats onze
aktieve Historische Kring, om Loosdrecht in
al zijn facetten te presenteren. Niet alleen in
deze uitgave, maar zeker ook op de open dag
zelf.
Het is niet alleen chauvinisme als ik stel, dat
Loosdrecht in het werkgebied van de
Stichting Tussen Vecht en Eem een enigszins
bijzondere plaats inneemt.
Ingeklemd tussen Nardincklant cn Niftarlake,
het strijdtoneel van de graven van
Holland en de bisschoppen van Utrecht,
heeft Loosdrecht een groot stuk historie met
het Gooi gemeen.
Maar hoewel eeuwenlang met het Gooi
behorend tot Holland maakt het van dat
Gooi geen deel uit. In 1824 slaagden de
toenmalige bisschopen van Utrecht bovendien
alsnog in datgene wat hun voorgangers
in de Middeleeuwen niet lukte, de overgang
van Loosdrecht naar het Sticht. Zo heeft
Loosdrecht eigenlijk altijd met één been in
het Hollandse gestaan en met één been in
het Stichtse. Een situatie die recentelijk nog
eens is geaccentueerd door de toetreding
van Loosdrecht als enige niet Noord-Hollandse
gemeente tot het Gewest Gooi en
Vechtstreek.
Wellicht dat dit eeuwenlang balanceren
tussen twee heren die van Loesdrecht
gemaakt heeft tot wat ze zijn: onafhankelijk,
niet altijd even gezagsgetrouw, maar met
een grote saamhorigheid.
Wie Loosdrecht zegt, zegt watersport. Van
groot economisch-recreatief belang, in het
bijzonder voor Oud-Loosdrecht. Tegelijkertijd
een grote druk leggend op een uniek
natuurgebied op de grens van het westelijk
weidegebied en de hoge zandgronden van
het Gooi en de Utrechtse Heuvelrug. Het
tussen Vecht en Eem maar al te bekende
spanningsveld tussen de belangen van
recreatie en natuurbehoud is wellicht
nergens zo nadrukkelijk aanwezig als juist
hier. Een spanningsveld waarin gemeentebesturen
steeds maar weer hun weg proberen
te vinden.
Het kan niet ontkend worden, dat ook in
Loosdrecht daarbij veel waardevols verloren
is gegaan. Soms onvermijdelijk, vaak ook
niet.
Het is dan ook goed dat organisaties als
Tussen Vecht en Eem en de Vrienden van
het Gooi locale bestuurders steeds weer
wijzen op de belangen van onder meer
natuur en landschap, zodat die in een
zorgvuldige afweging betrokken kunnen
worden.
Toch kan het ook geen kwaad er af en toe
eens aan te herinneren, dat het de Loosdrechters
zelf zijn geweest die, zij het
onbedoeld, de Loosdrechtse plassen hebben
doen ontstaan, als direkt gevolg van hun
neiging zich soms van regels niet al te veel
aan te trekken.
Dezelfde Loosdrechters die al ruim 30 jaar,
met het Piassenschap Loosdrecht en
Omstreken, erin geslaagd zijn niet alleen de
watersport ruime kansen te bieden, maar
tegelijkertijd het Loosdrechts plassengebied
te maken tot een van de mooiste, zo niet het
mooiste plassengebied van Nederland.
Ik wens de Stichting Tussen Vecht en Eem
een bijzondere geslaagde open dag toe op 28
mei 1988 in Loosdrecht.
De burgemeester van Loosdrecht,
J.J. Gieskens
51