Zilver Magazine - herfst 2019

Bram en Anny Harberink zijn allebei 81. In hun leven weerspiegelt zich
de textielgeschiedenis van hun stad, Enschede. Ze kunnen er prachtig
over vertellen. Bijna zestig jaar geleden trouwden ze in de voormalige
Menistenkerk. Ze keken hun ogen uit toen ze onlangs zagen hoe het kerkje
veranderd was in… ja, in wat, in… Stanislaus Brewskovitch!
Op 30 oktober 1959, ‘het was verschrikkelijk
kolereweer’, trouwden
Anny de Lange en Bram Harberink
in de doopsgezinde kerk aan
de Menistenstraat. Ze reden er in een koets
van de firma Huckriede naar toe. Dominee
Keuning voltrok het huwelijk. Bram was
doopsgezind opgevoed, Anny niet, maar die
deed graag mee. Bij het voorgesprek had ze al
gezegd: ‘Hoor ’s dominee, trouwen in de kerk
is prima, maar ik kom niet zo vaak, want op
zondag moet ik korfballen.’ De dominee vond
dat geen probleem. ‘Het was een gemakkelijke
en aardige man.’
WONINGNOOD
Bram was net uit militaire dienst gekomen.
Hij en Anny konden een leuk huisje krijgen
op het Twekkelerveld. Dat was bijzonder,
want in die tijd was er veel woningnood in
Enschede. Veel jonge stelletjes woonden
noodgedwongen bij hun ouders in. De Harberinks
waren 22 jaar allebei, piepjong maar
Hoe vaak ik niet
’s avonds laat gebeld
ben door ongeruste
ouders!
ondernemend. Bram had na de ULO een uitstekende
vooropleiding als constructeur bij
Stork gehad en ’s avonds studeerde hij zich
suf met cursussen. Rond 1965 namen ze het
confectieatelier van Schipper over, aan de
Goolkatenweg, bij de spoorlijn. Op een goed
moment werkten daar 35 mensen, vooral
meisjes. Die werden nogal eens ongewenst
zwanger. Bram zucht: ‘Ik heb vaak gedacht
dat ik een condoomautomaat op
moest hangen in de werkplaats. Maar in
die tijd wisten ze nergens van, ze deden
maar wat, ach, condooms durfden ze
helemaal niet te kopen. Hoe vaak ik niet
’s avonds laat gebeld ben door ongeruste
ouders! Of ik wist waar hun dochter
uithing. Anny wist dan wel waar ze was,
want die meisjes kwekten de hele dag
over hun verkering, daar tussen de naaimachines.
Ik haalde zo’n Leida of Thea
of Truus dan op. ‘O, meneer Harberink,
alsjeblieft niks tegen vader zeggen!
Oons pa slöt mie dood!’
En als je die ouders van zo’n meisje dan
tegenkwam in de stad en ze gelukwenste
met hun kleinkind, zeiden ze:
‘Gefilseteerd? Met den klean’n? Wo’j ‘m
hebn? Kom mar ophaaln!’
MELKBOERENPAKKEN
In het confectiebedrijf maakten de
Harberinks bedrijfskleding voor vele
Enschedese fabrieken, lakens en slopen
voor het leger en beddengoed en ziekenhuistextiel.
Ze produceerden ook de pakken
voor de melkboeren. ‘Dan stapte ik
zilver magazine
25