Zilver Magazine - herfst 2019

65. EN NU? | TEKST EN FOTOGRAFIE WILLEM PFEIFFER
‘In
Twente zien de
steden er allemaal
ongeveer hetzelfde uit.
Nederland wordt er
minder specifiek
door’
Voor
Herman
Dekkers
is moeten
mogen
geworden
Bij het NSstation
in zijn
geboorteplaats.
“In Hengelo
weten ze niet
wie ze zijn.”
Hoe was dat, 65 worden?
‘Die leeftijd halen heb ik altijd als een avontuur
gezien. Normaliter stop je dan met werken. Ik blijf
liever gewoon als ZZP’er aan het werk als adviseur
ruimtelijke kwaliteit en identiteit. Ik heb ook geen
bucketlist nu ik 65 ben. Ik wil nog wel een keer
naar New York, daar ben ik nog nooit geweest. En
ook eens naar Namibië, schijnt een geweldig mooi
land te zijn. Gemiddeld heb je op mijn leeftijd nog
vijftien jaar waarin je goed bent. In die tijd moet
je, als het je gegeven is, doen wat je graag gedaan
wilt hebben. Op je 65ste gaat alles gewoon door.
Het enige grote verschil is dat het nu geen moeten
meer is, maar mogen.’
Nooit de behoefte gehad om uw vader op te volgen?
‘Mijn ambitie lag meer in de architectuur dan in de
makelaardij. Mijn vader verbouwde het pand vaak
en in mijn jonge jaren wilde ik daarom timmerman
worden. Sinds mijn tiende vind ik echter het
bedenken veel leuker en daarom werd ik architect.
Mijn oudere broer Ab nam het bedrijf van mijn
vader over. Als je architect bent, wil je niet bij je
vaders bedrijf in de buurt zitten. Dan krijg je steeds
de vraag: Ohh, bi’j doar van? Na mijn studie aan de
TH Delft was ik eerst projectarchitect in Almere,
later ben ik met een compagnon in Kampen een
eigen architectenbureau begonnen.’
‘Door een ernstig ziekte van mijn partner besloot ik
minder te gaan werken. Het gevolg hiervan was dat
ik in 2002 uit het architectenbureau ben gestapt. Ik
kon direct aan de slag bij Het Oversticht, waarvoor
ik bouwplannen ging beoordelen. Die organisatie
kende me nog van de tijd dat ik zelfstandig architect
was en lid was van de welstandscommissies in
onder meer Hengelo en Enschede. In die rol heb ik
bijvoorbeeld nog meegewerkt aan de plannen voor
de nieuwe fabriek van Grolsch.’
De rol van instanties als het Oversticht is ondertussen
ook aardig veranderd…
‘Tegenwoordig moet je vooral toetsen aan regels
van redelijke eisen van welstand. Op een gegeven
moment denk je dan: waar gaat het nog over? Het
suggereert een neutrale commissie te zijn als een
soort geweten van de gemeente. Maar dat geweten
wordt steeds meer bepaald door de politiek. Dat
was voor mij mede aanleiding om een boekje te
schrijven over de marketing van gebieden met als
titel ‘Naar een eigen ruimtelijke identiteit’. Als je Giethoorn
zegt, weet iedereen meteen waar je het over
hebt. Bij Amsterdam denk je direct aan de grachten.
Maar in Twente zien de steden er allemaal
ongeveer hetzelfde uit. Nederland wordt er minder
specifiek door. Op vakantie ga je naar een gebied,
zilver magazine
29