Zilver Magazine - herfst 2019

VARIA
Bryan Ruiz
Voetbaldanstheater
(voor alle Neymars)
Op een grasmat van honderd bij vijftig meter
voeren twee elftallen overdadig getatoeëerde
voetballers in fleurig tenue onder leiding van een
leidsman met fluit een rituele dans om de bal uit.
De choreografie dient daarbij binnen de perken van
de tamelijk verkalkte FIFA voorschriften te blijven,
waarnaast naar beste balletgewoonte bepaalde
bewegingen zich talloze malen blijken te herhalen.
Iedere transferwindow valt weer zijn
naam. Soms uit hoop, maar veelal uit
heimwee. Dan ga ik toch weer zoeken
op Google. Hoe het met hem gaat, of hij
speelt en hoe hij er nu uitziet.
Als ik aan hem denk, dan gaan mijn gedachten
terug naar 30 januari 2011; Feyenoord
thuis. Het was de 74ste minuut
en het stond 0-1 voor de Rotterdammers
toen hij zich aan zijlijn meldde voor een
invalbeurt. De lange haren nat, de mouwen
ver naar beneden. Hij was er net
een aantal weken uit geweest door een
knieblessure en het gemis was groot.
Zoals het te allen tijde door bijna alle veldspelers van
beide elftallen met opgeheven hand opeisen van de bal
nadat deze door wie van de tweeëntwintig dan ook
over de krijtwitte zijlijn buiten het speelveld is geleld.
En het vergoelijkende wegwuifgebaar na een stiekeme
elleboogstoot in het gezicht van een tegenstander, of
het opzichtig spelen van de vermoorde onschuld na
een doodschop die eruitzag als een moordaanslag.
Ook het zogenaamd zwaargewond ter aarde storten
na een daarmee niet in verhouding staande aanraking,
gevolgd door een wonderlijke wederopstanding
waarbij zelfs de verrijzenis van Jezus welhaast niets is.
Plus het na een doelpunt rennen naar de hoekvlag
om daarmee een pas de deux te dansen voordat met
enkele teamgenoten een overduidelijk ingestudeerd
spontaan dansje tamelijk beroerd wordt uitgevoerd,
waarna bij het terug sjokken naar de eigen helft
de ogen gelukzalig ten hemel worden geheven
en met tenminste drie kruistekens een of andere
hogere macht ergens daarboven eer wordt gebracht.
Tijdens het voetbalballet van tweemaal drie kwartier
op muziek van fluit, tribunegezang, toeters, bellen
en spreekkoren gaat al dat gesticuleren velen beter af
dan wat velen beter zou bevallen: het echte voetballen.
Lowie Gilissen
Toen hij zijn eerste stappen op het veld
zette werd het publiek gek. Het geloof in
een ommekeer spatte van de tribunes.
Dat juist hij in de blessuretijd de 2-1
zou maken was een onaangekondigde
zekerheid.
Het kippenvel
stond die dag
zo hoog dat
ik eieren kon
leggen.
Een half jaar
later was hij
opeens verdwenen.
Het
kwam als een
donderslag bij heldere hemel. Hij zou
alleen maar even gaan praten. Even kijken
in Londen. En toen was hij weg. De
Wezel speelde later nog in Lissabon en
São Paulo. Tussentijds was hij nog even
actief als huurling van PSV. Zijn lange
haren had hij ingeruild voor een korte
coupe en daarmee leek het alsof alle frivoliteit
uit zijn spel was. Hij speelde dat
seizoen alleen in Eindhoven tegen FC
Twente. Van een rentree in De Grolsch
Veste is het nooit gekomen.
In januari gaat de transferwindow weer
open. Toch nog maar even kijken hoe
het met hem is, of hij nog speelt en hoe
hij er nu uitziet.
Kees Hendriksen
70 zilver magazine