Grågud og kvitekrist av Jahn-Arill Skogholt - Eit stykkje av verda

Recommendations

Info

Denne PDF-utgåva er gjeve ut under ein Creative commonslisens: «Navngivelse-Ikkekommersiell 3.0 Norge» Innhaldet i lisensen kan du lese om her: http://creativecommons.org/licenses/bync/3.0/no/ Kort sagt du kan dele, kopiere og spre boka, men du kan ikkje tene pengar på ho og du må alltid gje opp opphavsmannen. ISDN: 978-82-998087-0-5 (pdf)
Grågud og kvitekrist Gildehallen på Fjell var pynta til fest. På åren flamma bjørkekubbane, endå det skulle vere langt på sommaren. Men sommaren hadde ikkje villa ta ordentleg feste om landet dette året. Kald skodde låg om toppane, og frå Vestfjorden pistra sørvesten kald og rå. Ikkje det at det var noko uver å snakke om. Båtliggande på havet var det kvar bidige dag. Heller ikkje regna det så ovvettes, men det var eit hustrig saurver som folk vart ilskne og oppfarande av. Åreelden kasta flakkande lys over alt det gjævaste garden åtte. Hauldane på Fjell hadde vore dugande til å kare i hop i fleire ættleder no. Og lite gjekk det ut der i garden. Både Frode Gautason, som no sat på Fjell, og far hans og far hans før der igjen hadde ord på seg for å vere heller knipne både på kost og suvl, endå ingen av dei hadde hatt ord på seg for å knipe mot seg sjøl. I tre slektledd hadde bonden på Fjell hatt tilnamnet ølvom, når dei ikkje sjøl høyrde det. Men i dag hang praktvevnadene på veggane i gildehallen og det glima i både gull og sølvprydde våpen mellom vevnadene. På bordet framfor høgsetet blenkte det i den dyraste eigneluten ætta åtte, ein gjenstand som året rundt låg inntulla i mjukt klede, og som berre ved dei store høve kom fram på bordet. Alle viste at begeret med den djupgrøne leten tolte svært lite før det sprakk, og då kunne ingen sette det i stand igjen. Ætta hadde ått eit slikt beger til, men det var for to ættleder sidan slått i knas av ei vørdslaus taus. Berre gullbeslaget som hadde vore om kanten fanst enno i ei av kistene i buret. Den Frode Gautason som då sat på Fjell hadde slage tausa mest i hel og jaga ho av landet. Men i dag var gildet så stort at begeret måtte på bordet. Tausene var glade for at ingen av dei var betrudde til å handtere det. Det var alltid matmora sjøl som hadde hand om det kostelege begeret. Nei, det var ikkje noko vanleg bortfarsgilde dei feira på Fjell i dag. At odelssonen var komen til skjels år og alder, hadde runda femten vintrar og var myndig etter loven, det kunne saktens gje grunn til eit gilde midt i ein uvanleg grå og klam sommar. Men så var det at denne sonen hadde brakt så stor heider over ætta si. På vågastemnet no nyss, etter at Gaute Frodason hadde vunne den årvisse kappspringinga, hadde sjølvaste Tore Hjort sett auga sine i guten, spurt han kven han var og kor han kom frå. - Når den dagen kjem at far din drikk deg vaksen, då skal du kome til meg på Borg. Gode idrettsfolk får eg aldri for mange av, verken her i Vågar eller vest i Lofot, på Borg. Dette hadde Hjorten sagt, og lagt til at endå om det no var for seint å snakke om fostring, så skulle han sjøl syte for at så mannleg ein gut fekk den våpenlæra han trong for å bli heil kar. Frode Gautason og Tore Hjort hadde seinare gjort handslag på det. Frode kunne ikkje forstå anna enn at dette betydde at ætta på Fjell etter dette måtte vere å rekne blant dei førande i denne delen av Hålogaland. Og endå så knipen Fjell-bonden til vanleg var, så forsto han at det ikkje var til å unngå at han heldt eit drusteleg gilde for sendelaget som var komen frå Tore Hjort for å hente sonen hans dit vest til Borg. Hjartet bultra i bringa til Frode der han førte leiaren for sendelaget opp i høgsetet. Ein gamal draum som farfar hans hadde vore den første til å målbere, såg no ut til å gå i oppfylling. Gamle-Gaute hadde sagt til sonen sin dagen før han døydde: - Du sit på ein god gard, Frode sonen min. Fer du fint åt med godset som eg og fedrane mine har samla, og bygger garden heller enn å øyde han, så kjem den dagen at ætta vår skal sitte mellom dei fremste her i Hålogaland. Ætta vår er gammal, og har fostra hovdingar så langt atti tida som soga og segnene går. Men her var for mange hovdingar kring ein fjord som var for liten. Og ingen av hovdingane hadde makt til å bryte dei andre under seg. Derfor har ætta vår aldri nådd opp mellom dei fremste. Men han sa meir, gamle-Gaute: - No er dette forandra. Dei andre hovdingane her i fjorden sette seg opp mot Harald Luva, Hårfagre kalla, då han gjesta Hålogaland. Det fekk dei bøte for. No er det Fjell-haulden som sit einsleg hovding igjen her ved fjorden. I Kjos er det berre armod og usseldom. Det neste er vel at dei søkk ned i trælekår. På Øgsnes er heile ætta reinska ut. Brukar du og ættlingane dine meir vett
Page 1: Grågud og kvitekrist av Jahn-Arill
Page 5 and 6: Dei som sat nærast kunne og sjå a
Page 7 and 8: - Du får sjå etter båten, du Sve
Page 9 and 10: gutane sverdleik, ga snart opp. - D
Page 11 and 12: tilbake. - Du er Bjørnulv Steinbj
Page 13 and 14: dei kunne brukast til slikt og. Men
Page 15 and 16: protestere. Orda hennar drog han in
Page 17 and 18: - Bjørnulv, kalla ho lågt. - Berr
Page 19 and 20: ein takt og ein rytme som heile tid
Page 21 and 22: Irpa-tausene. Saman ga dei seks seg
Page 23 and 24: Då var det at ein liten bonde frå
Page 25 and 26: - I morgon vil han neppe minnast kv
Page 27 and 28: - Nei, kom heller hit du, så skal
Page 29 and 30: skal gjere deg noko? Ullfrid smilte
Page 31 and 32: - Men då måtte eg ha noko å skri
Page 33 and 34: Eller kva? Bjørnulv smilte opp mot
Page 35 and 36: Bjørnulv tok imot pungen og såg a
Page 37 and 38: hengte med ein gong. Gaute var blit
Page 39 and 40: vondvette. Så arg vart han at han
Page 41 and 42: Inne i skålen sat enno langfarfolk
Page 43 and 44: eit skispor hadde tatt av frå ferd
Page 45 and 46: Hadde her berre vore noko å gjere,
Page 47 and 48: gjere. Det som gjer meg meir tenksa
Page 49 and 50: Like etterpå høyrte dei kvinneskr
Page 51 and 52: - Når eg kjem til å tenke på det
Page 53 and 54:
hugen stilne av år og slit. Ein da
Page 55 and 56:
Lenge såg dei berre grøn sjø kri
Page 57 and 58:
Tore såg hardt på Asgaut. Så mju
Page 59 and 60:
tingferd, så det vart sendt bod p
Page 61 and 62:
- Eg vil ikkje hefte Tore i alt det
Page 63 and 64:
Så snart han syntes han kunne, fek
Page 65 and 66:
mekra klagande der han sto bunden v
Page 67 and 68:
møya, den søljeprydde, hadde eg a
Page 69 and 70:
hadde tenkt. Sigurd dømte dobbelt
Page 71 and 72:
han skulle stryke med, og då selde
Page 73 and 74:
same natta. No har gudane smilt så
Page 75 and 76:
førte lukta di. Likevel... - Du va
Page 77 and 78:
- Korleis veit du at..? Augo til Ko
Page 79 and 80:
Bjørnulv vart gåande og trø oppe
Page 81 and 82:
smilte mot begge dei to gamle. - He
Page 83 and 84:
seg våpna sine og gå våpenlause
Page 85 and 86:
Mennene sat kring bordet og rødde.
Page 87 and 88:
gjerne Krist-messe før sølvet si
Page 89 and 90:
- Nei. På Trondarnes er det lite s
Page 91 and 92:
nok høvet til å freiste frelse ei
Page 93 and 94:
mellom dei som kallar seg for Krist
Page 95 and 96:
men kvar gong dei kom saman vart de
Page 97 and 98:
- Men no får det vere nok om Olav
Page 99 and 100:
og han sto på føtene med sverdet
Page 101 and 102:
ho igjen å rive seg laus, men ikkj
Page 103 and 104:
han også før han vart kristmann.
Page 105 and 106:
ein lettbåt opp i støa nedfor Få
Page 107 and 108:
tjafset hår. Det glitra av kampgl
Page 109 and 110:
Sundklakkstraumen, og at før strau
Page 111 and 112:
viste meg at han likevel ville vinn
Page 113 and 114:
- Hljote og Fåne, de får helse h
Page 115 and 116:
Dis - kvinneleg guddom Dros - jente
show all

Grågud og kvitekrist av Jahn-Arill Skogholt - Eit stykkje av verda

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?