Grågud og kvitekrist av Jahn-Arill Skogholt - Eit stykkje av verda

enno kven. Kanhende var det lagnaden. Og Odin får vere nøgd med det offeret han har fått i natt.
Men akt deg du, så du ikkje går i vegen for gudane altfor ofte. Det kan bli ulykka di.
Bjørnulv såg det glimta i eit auge under den neddregne hatten. Så glei mannen til sides og var
borte.
Inne i Fåne-stua glødde det på åren. Koll hadde tydelegvis vore vaken og lagt meir torv på.
Bjørnulv flådde av seg kleda og klatra inn i koven, smaug seg innåt den gode, varme kroppen til
Ullfrid. Ho snudde seg og med eine handa om lemmet hans. Det reiste seg lydig.
- Så kald du er, mumla ho.
- Så kald den er, den vesle fugleungen din og dei to egga dine.
Ho la seg over på rygg og fekk han oppå seg. Han prøvde å finne ein rytme, men ho greip han
hardt om hoftene og heldt han i ro.
- Ligg still, kviskra ho.
Ho heldt han hardt nedåt seg og rørte seg varleg, mest utan å røre seg, kring han. Like før han
gjekk under høyrde han ho kviskre:
- Du må vere var om deg sjøl så du ikkje forfrys deg og blir gagnlaus for Gyda.
- Gyda, pusta han inn mot halsen hennar etterpå.
- Jada, guten min, pusta ho tilbake, - du skal nok få Gyda når tida er der.
Morgonen etter fekk dei vite at ein av dei tre vaktmennene som var blitt fingerhogd hadde blota seg
sjøl til Odin om natta. Han hadde såra seg med eggodd og hadde hengt seg i det treet der han skulle
halde vakt.
Då Bjørnulv fortalde Ullfrid og Koll om mannen han hadde treft om natta, såg Ullfrid stort på han.
- Sa du at du såg at det glimta i eit auge under hattebremmen?
- Ja, det andre kunne eg ikkje sjå.
- Då trur eg nok at det var sjølvaste Odin du trefte der i natt, komen for å hente blotofra sine.
Dei drakk jul og folk samtala mykje seg imellom om at det hadde vore eit midtvintersblot av dei
uvanlege. Kva dette betydde, vart dei aldri einige om. Nokre trudde at det som hadde hendt, tyda
bra. Ville ikkje gudane la seg nøye med dette blotet, så nytta det visst lite kva ein så ofra dei.
Andre meinte at noko var i ulage, og at mykje vanskeleg sto for døra, no når denne Luva-ættlingen
sto i landet med ei ny tru.
Nokre svalla om at i retteleg gammal tid, då hendte det at hovdingen blota seg sjøl, når overlag
store trugsmål sto for døra. Til dette svara andre at hovdingen jo hadde vigd seg sjøl til Odin under
blotet. Så fekk vel Odin sjøl hente han når han meinte at tida var mogen. Og om hovdingen skulle
blote seg sjøl på rett, då vart heile Lofot og Vågar liggande der hovdinglaus, og det ville ingen vere
tente med, unntatt denne kongen sør i Trøndelag.
Dagen før folk etter gammal sed og skikk skulle drikke ut jula og fare heim, rauk han opp med eit
overhendig uver. Nordvesten flerra om hushjørna og heile verda var berre eit kvitt kov så det mest
ikkje var gåande husimellom på Borg. Å komme seg lengre vegar i slikt eit ver var ikkje til å tenke
på. Men det var aldri rekna snautt verken på mat eller drikke på Borg, og dei fleste hadde hatt raust
med seg då dei kom, så det sto ikkje på.
Tre fulle døgn rasa stormen. Så vart det med eitt dørgande stilt. Ein sa at det var som om einkvan
hadde slege stormen i hel med ein øksehammar.
Bjørnulv og Ullfrid sat nede i Fånestova saman med Koll då stormen kom på dei, mens Fåne sjøl
var på Borg. Både Bjørnulv og Ullfrid syntes dei hadde det bra nok der dei var, og såg ingen grunn
til å prøve å trasse seg mot veret opp til Borg. Dei trøytte tida godt med å høyre Koll fortelle om
denne Kristus og alle undergjerningane hans. Då han fortalde om korleis Kristus vart opphengt på
korset og hang der, vart Ullfrid fortenkt.
- Det er jo nesten som Odin då han hengte seg sjøl i treet og hang der i ni døgn for å kunne sjå det
som elles er skjult.
Men då vart Koll arg.
- Du må ikkje samanlikne Kristus med denne heidenguden Odin, som ikkje er noko anna enn ein