Kay bet tik le ri miz - TED Ankara Koleji Mezunları Derneği

izim dünyamız
SİZ TED ANKARA KOLEJLİLER!
Küçükkumla Gemlik ilçesinin sahilde mesire yeridir.
İskelesi yanında asırlık çınarlar altında devamlı gölgelik
Çınaraltı Kahvesi adeta oranın sembolüdür. Genellikle
sabah çayımı orada içer, günlük gazeteleri okurum.
Yine öyle bir gün evime dönerken iskele yanındaki otoparkta
burunları denize dönük park etmiş arabalardan birinin
arka camına yaslanmış bir levha dikkatimi çekti; Uzunlamasına
dikdörtgen, sarı şeritle çevrilmiş, lacivert zemin
üzerinde, sarı renkle T.C.FENERBAHÇE CUMHURİYETİ 34
FB 1907 yazılmış. Vay canına bir Cumhuriyetimiz daha varmış,
diyerek gülümsedim. Ayrılırken arabanın yan arka
camında TED ANKARA KOLEJİ amblemini gördüm.
Mesele anlaşılmıştı. Ben Ankara Gazi Lisesi mezunuyum.
Ezeli rakibimizin bir uzantısı ile karşı karşıya idim. Demek
bunlar hala böyleydi. Kahveye döndüm büyükçe bir kağıda
büyük harflerle
“ SİZ ANKARA KOLEJLİLER HEPİNİZ BÖYLE SİVRİ
AKILLI MI OLUYORSUNUZ?”
UĞUR FEHMİ ERKUT
Y.MÜH.
Kumla 538 15 95
Ankara 312 440 47 85
yazarak, sürücünün göreceği şekilde sileceğe sıkıştırdım.
Eve döndükten bir müddet sonra telefonda genç bir
bayan sesi “Arabama not bırakmışsınız, önce ceza sandım.”
dedi. Gülümsedim o ceza değil methiye dedim.
Kendimizi tanıttık. Çocuklarım yaşındaydı. Ankara Koleji
mezunu imiş, şimdi Bursa’da yaşıyormuş. Evli, dört çocuğu
var, ideali mimarlıkmış hatta o maksatla Amerika’ya gitmiş.
Hayatın sosyal yanı muhtemelen yuva kurma ağır
basınca olmamış, dönmüş. Bu yüzden biraz
buruk.“Üzülme” dedim. Sen çocuklarının mimarı olmuşsun
bundan büyük mutluluk olamaz. Pek hoşuna gitti,
teselli buldu. Aramızda bir baba-kız sohbeti başladı. “Sanki
onunla kırk yıllık bir dost gibiydik. Oysa aramızda bir göz
aşinalığı bile yoktu.”
Anlatıyordu. Okulumu, öğretmenlerimi, arkadaşlarımı
çok özledim, çok arıyorum. Güzelim Ankara baharları tatilin
yaklaştığı neşeli günler, okulun güzel yemeklerini bırakıp
Kızılay’da sandviç yiyip tur attığımız günler. Ankara’nın
ekim sonuna kadar süren, öğleden sonra güneşin Kızılay’ı,
okulumuzu kızıl ışıklara boyadığı doyulmaz sonbahar günleri.
Bir ara, hay söylemez olaydım da ağzımdan yel alsaydı.
“Eda” dedim. “Artık okulun başka yerde, orada değil.”
Ağlamaklı oldu, neden dedi. Artık büyük okulların şehir
dışına taşındığını, şimdi okulunun şehre uzak yerde olduğunu;
ama kolejli kardeşlerinin modern binalarda eğitim
gördüğünü anlattım. “Olsun ben eski okulumu da yenisini
de göreceğim” dedi. Söz verdim zaten ağabeyi de
ODTÜ’de öğretim üyesi. O da söz verdi, Ankara’ya gelecek.
Onu biri öğretim üyesi, diğeri özel bir hastane sorumlusu
çocuklarımla da tanıştıracağım. Hep beraber hem
eski hem yeni Ankara Koleji’ni gezeceğiz.
Ben de anlattım:
“Aramızda ezeli rekabet vardı. Hele spor dalında. Futbolda
üstümüze yoktu. Ama baskette kolejin Türkiye şampiyonluğuna
oynayan efsane bir takımı vardı. Biz de kolay
lokma değildik. Basket karşılaşmaları şimdiki Cebeci’deki
Siyasal Bilgiler Fakültesi Spor Salonu’nda yapılırdı. Seyirci
tribünleri salonun üst katında idi. Maç günleri salon karşılıklı
tezahürattan ufak tefek karşılıklı atışmalardan yıkılırdı.
Kolej maçlarından önce Talebe Birliği Başkanımız Barlas
Küntay gelir,
“Tezahürat serbest, istediğiniz kadar bağırın” der, sonra
en otoriter tavrını takınarak
“Kesinlikle küfür yok, Kolej kızlarını da getiriyor, onlar
bizim kardeşlerimiz sakın ha” diye ilave ederdi.
Barlas Küntay yaman başkandı, biz de onu seven talimatlarına
uyan sıkı Gazi Liselilerdik.
Bir ara Eda’ya şehit pilot yüzbaşı eşi sevgili akrabam
Sıdıka Saçakçı’yı sordum. Öğretmeni imiş. Nerede olduğunu
sordu. Kendisini kızına adadığını, onu kıymetli bir
doktor olarak yetiştirdiğini anlattım. Öğretmenini arayacak.
O gün herhalde Bursa bölgesinin en uzun telefon
görüşmesini yaptık. Ben de benzer bir olay anlatayım
dedi.
Yine bu arabayla ailece Bodrum’a gidiyorlarmış. Tabii
arabada TED amblemi var. Kendilerinin uygun yolda çok
süratli olmalarına karşın yanlarından yıldırım gibi bir araba
geçip onları geride bırakmış. Hatta arabanın rüzgârı kendilerini
etkilemiş. İleride dinlenme tesislerinde mola verdiklerinde
Eda arabayı tanımış, eşi ve çocuklarıyla ayrılmakta
olan genç adama,
“Kardeşim, derdin ne? Neredeyse ikimizin de aynaları
bile parçalanacaktı” diye sormuş.
Genç adam kendisini uzun uzun süzmüş, sonra
“Hiçbir Ankara Kolejli bir Gazi Liseliyi geçemez”
demiş.
Ankara Koleji’nin sevgili öğrencileri,
Hepinize hayatın eğitim, bilim, meslek edinme, yuva
kurma hasılı tüm yarışlarında başta eli öpülesi öğretmenlerinizin,
annelerinizin, babalarınızın, büyüklerinizin gösterdiği
şekilde mutlu yarışlar diliyorum.
Bu yarışmalarda önde bazen TED Ankara Kolejli,
bazen Gazi Liseli bazen başka bir sevgili okul olmuş. Fark
etmez. Hedef aynı olduktan sonra.
Hepinizi sevgiyle kucaklıyorum.
35
Uğur Fehmi Erkut / Yüksek Mühendis
MAYIS2009 kolejliler