Kay bet tik le ri miz - TED Ankara Koleji Mezunları Derneği

yaşıyorum; onun yan işleri olarak yazar, fotoğrafçı, dağcılık
eğitmeni, motivasyon konuşmacısı olarak da görev yapıyorum.
Bugüne kadar Dünya genelinde aralarında Everest’in de
bulunduğu çok zorlu dağlara tırmanış gerçekleştirdiniz.
En önemlilerinden başlayarak bunlardan bahseder misiniz?
Dağcılık maceram, benim için en başta ‘Ben Everest’e ve
yeryüzünün en yüksek zirvelerine çıkacağım’ diye kesinlikle
başlamadı. Bunlar o günlerde ulaşılmaz, yanına gidilmez
hedeflerdi. Ama zaman içinde, yazın ve kışın dağlara tırmanıp
zorlu şeyler yapınca, büyük kaya duvarlarını çıkınca anladım
ki, yüksek dağlar çok çekici. Bu esnada, Türkiye Dağcılık
Federasyonu bünyesinde milli sporcu da oldum ve ülkemizi
yurtdışında çeşitli dağlarda ve tırmanışlarda temsil
etme imkânı buldum. Rusya Federasyonu’ndaki
7000 metrelik zirvelerden başlayarak yola çıktım ve
2001 yılında ciddi bir sponsorluk dahilinde 8850
metre yükseklikteki Everest’e tırmandım. Sonrasında
Lhotse, Cho Oyu, Broad Peak gibi başka 8000
metrelik zirvelere, bir kısmı oksijen kullanmadan
olmak üzere tırmanışlar yaptım ve 2007 yılındaki
ikinci Everest tırmanışımla bu dağa iki sefer çıkan,
üstelik iki ayrı rotasını tırmanan tek Türk oldum. Bu
arada çok sayıda 5000, 6000 ve 7000 metrelik zirveye
Türk bayrağını çıkartma imkânı buldum. Bugüne
kadar Türkiye ve diğer ülkelerde 500’den çok zirveye
çıktım, 150’den çok yeni rota, ilk çıkış ve ilk kış
çıkışı yaptım; Nepal, Pakistan, Tibet, Tacikistan,
Kazakistan, Kırgızistan, Fransa, İtalya, İsviçre, Bulgaristan,
İran, Gürcistan, Rusya Federasyonu, İngiltere,
Arjantin, Kenya, Tanzanya’da tırmanışlar gerçekleştirdim.
Tüm bu grafikleri bir yana bırakırsak,
tırmanış ve dağcılık benim için sadece yükseklikler
ve zorluklardan ibaret değil. Sessiz sedasız, dağda
güzel bir günde, arkadaşlarımla paylaşarak yaptığım
bir tırmanış en değerlisidir. Doğada geçirdiğim
her gün çok güzel ve kısaca dağda geçen kötü bir
gün bile, şehirde geçen iyi bir güne yeğdir!
Dağcılık dışarıdan bakıldığında çok zor bir spor
olarak görülüyor. Siz dağcılık sporunu nasıl görüyorsunuz?
Size göre dağcılık nedir? Avantajları ve riskleri nelerdir?
Haklısınız, pek de kolay sayılmaz... Dağlar olağanüstü
güzelliklerine karşın riskler barındıran yerlerdir. İnsan olsun
olmasın çığ, fırtına, taş düşmesi, aşırı soğuk vb. objektif tehlikeler
orada daima vardır. Dağlarda yaşam zahmetli ve bazen
de sıkıntılı olur. Dağcılığın seyircisi yoktur ve bu spor aktif katılım,
çaba ve zaman harcamak gerektirir. Ayrıca dağcılık sadece
bir spor değildir, oyun bitince topu bırakıp, sahadan çıkıp
sıcak evinize gidemezsiniz. Dağcılığı anlamak için dağlarda
yaşamanız, şehirden uzaklaşmanız gereklidir. Çünkü bambaşka,
basit ve harika bir dünya vardır orada. İnsan daha bir
insandır, manzara daha güzeldir, herşey daha saf ve temizdir.
Bu spordan zevk almak için güçlü olmak gerekir. Bu nedenle
hobi
antreman yapmak da dağcılığın bir parçasıdır; kişisel gelişim
için de yararlı bir spordur dağcılık. Çünkü daima amaçlarınız
vardır ve hedefler giderek zorlaşır, siz de sınırlarınızı zorlarsınız.
Yapılan işe tamamen kendini vermekle, günümüzde toplumlarda
egemen olan konforizme sırtını biraz dönmekle, azim ve
kararlılıkla, insanın kendi irade sınırlarını zorlaması ve geçmesiyle
karakterize olan bir spordur dağcılık. Bu yönüyle diğer
sporlar onun yanında sadece ‘oyun’ olarak kalır. İçerdiği risk
kontrollüdür; risk seviyesi tamamen size bağlıdır. Tecrübeli
olmak ve mantıklı, öngörülü kararlar almak dağlarda çok
önemlidir, diğer türlü yaşamınız riske girebilir. Dağcılığın bilinmeyenlerinin
getirdiği belli riskleri vardır ve zaten bu riskler
dağcılık ve tırmanış sporunu keyifli kılar. Dağcılık fiziki olarak
güçlü, zinde, atak ve çalışkan bir beden kadar, sağlam, berrak,
gelişime açık, iradeli, araştırmacı ve organize bir zihin de
gerektirir ve yapıldığında bunları yaratır da. Tüm bu saydıklarıma
bağlı olarak, 1999 Adapazarı depreminde çalışan esas
ekiplerin dağcı kökenli olması tesadüf değildir. Yani bu özellikler
topluma da yararlıdır diyebiliriz. Dağcılık kişiyi hayata değer
veren, çalışkan, mantıklı, bilinçli, kültürlü bir birey haline getirir.
Ancak dağcılık ve doğa sporları bilinçsizce ve eğitimsizce
yapılırsa daima hayati tehlikeler içerirler. Çünkü ‘kişinin kendini
bilmesi’ dağcılıkta en önemli sınırdır; bilinçsiz ve eğitimsiz
kişiler bu sınırı hiç anlamadan aşabilir ve kendilerini kolaylıkla
öldürebilirler. Dağcılık bir hırs işi değildir, bir sosyal statü sağlamaz,
sadece bir spordur.
Zorlu bir tırmanışın sonunda zirvedeyken neler hissediyorsunuz?
Bence tırmanış bir bütündür ve zirve sadece onun bir parçasıdır.
Zirve olsun olmasın, yapılan her tırmanış değerlidir.
61
MAYIS2009 kolejliler