Një njeri - Lexo romanin (pdf) - Kliko - Gazeta Kritika

NJË NJERI
uji i ngrohtë ishte mbaruar dhe unë po qëndroja e ngrirë në ujin brisk
të ftohtë, pa lëvizur dhe pa kuptuar se po dridhesha. U fshiva shpejt,
hodha krahëve penuarin e trashë, pa veshur të brendëshmet dhe
zbrita shkallët. Dhoma e ndenjes ishte e ngrohtë dhe kur hapa
dritaren për ta ajrisur, dëgjova zërin e motrës sime që bërtiste nga
rruga. Mendova se kishte qënë ajo që telefonoi disa herë dhe me që
nuk u përgjigja erdhi me vrap për të më parë. Hapa derën, u puthëm
dhe u ulëm në divan.
-Ti më telefonove pak më parë?
- Jo, unë dola për pazar dhe u ktheva të pi kafenë me ty, duke
menduar se në këtë orë do të ishe zgjuar.
- Dikush telefonoi disa herë, por unë nuk u përgjigja se isha në
dush.
-Vajzat nuk kanë qënë se do kishin marrë në celular, kështu mos
u merakos.
Zilja e telefonit u dëgjua përsëri.
- Mirëmëngjez, - dëgjova zërin e ngjirur të Palit, - mos të zgjova,
se të telefonova disa herë dhe nuk mora përgjigje?
- Si je? - i thashë dhe një zjarrmi më pushtoi të gjithë trupin.
Ndjeva që u skuqa në fytyrë dhe një boshllëk po më ngrihej nga
fundi i barkut. U ula në divan dhe mora frymë thellë. Nuk ishte
frymëmarrje por një ofshamë e fortë, një rënkim pas një
dhimbjeje të beftë. Kisha mbi dy vjet që nuk kisha folur me Palin,
që kur ai u largua nga qyteti ynë për në Tiranë. U ndamë të
mërzitur me njëri - tjetrin dhe nuk më telefonoi asnjëherë. Unë
kisha menduar shumë herë për ta marrë në telefon por gjithmonë
e shtyja për më vonë. Nuk ishte vetëm kjo, por edhe egoja
ime. Nuk doja ta hidhja unë hapin e parë, megjithëse isha e
bindur në vetvete që Pali kishte të drejtë dhe ishte sjellë me mua
më mirë se një vëlla. Harrova që nuk isha vetëm dhe mu
10