Një njeri - Lexo romanin (pdf) - Kliko - Gazeta Kritika

NJË NJERI
- Ti duhet të më falësh Pali. Sikur të kisha ndjekur zemrën
dhe jo mendjen sot do të ishte ndryshe për të dy.
- Miq, - tha Pali. U zgjat mbi tavolinë dhe më puthi lehtë në
faqe, duke u larguar pa pritur përgjigjen time.
- Mos të mërzita me historinë që po të tregoj, - tha me një ton
shumë të qetë.
Megjithëse e njihja mirë më bëri përshtypje të thellë sjellja e
tij. Nuk arrita ta kuptoj asnjëherë vetëpërmbajtjen e tij, thellësinë
e mendimit për të mos e fyer bashkëbiseduesin, duke marrë
përsipër gabimet e të tjerëve. Kështu po sillej sot edhe me mua,
po më kërkon të falur për gabimet e mia, të cilat m’i kishte
përsëritur sa e sa herë. Për më shumë u habita me veten, për
kërkesën time, të paimagjinueshme më parë. Vërtet, kisha patur
dëshirë të bëja dashuri me Palin, dëshirë që shpesh herë më
kishte krijuar shqetësime nervore me mjaft probleme, por
asnjëherë nuk kisha menduar se do të propozoja unë e para dhe
ai do refuzonte.
- Jo Pali, nuk më mërzite, përkundrazi ke vepruar shumë mirë
që më thirre.
- Atëhere po vazhdoj.
Fytyra i mori një pamje serioze, njëlloj si kur kishte shumë
punë dhe nuk donte ta shqetësonin. Sytë e mëdhenj ngjyrë kafe i
shkëlqenin mbrapa syzeve. Dukej që ishte i lumtur, megjithëse
përpiqej ta fshihte për të mos më fyer. U ndjeva e kënaqur me
lumturinë e tij, paçka se këtë lumturi nuk ja dhashë unë, por një
tjetër. Nuk kisha asnjë ndjenjë xhelozie për adashen time të
panjohur, por që kisha shumë dëshirë ta takoja.
- Hiqi syzet, - i thashë, - të të shoh më mirë sytë.
32