Një njeri - Lexo romanin (pdf) - Kliko - Gazeta Kritika

NJË NJERI
pasdite e përfundova punën duke ju ngrënë kolegëve ditën e
tyre të pushimit.
Të diel u ngrita herët per tu kthyer në Tiranë. Kisha hasur në
malet e Sharrit, ndanë rrugës një fshat me popullsi serbe. Shumë
herë kisha dashur të ndaloja për të vizituar një kishë të vjetër.
Ishte e diel, kisha ishte e hapur, kohë kisha plot, prandaj ndalova
makinën nën hijen e një lisi të stërmadh me një zgavër të gjërë
në trupin e tij. Lisi ishte pa gjethe dhe dukeshin shënjat e një
rrufeje që e kishte goditur kohë më parë. Kur zbrita nga makina,
dy ushtarakë me shënjat dalluese të KFOR-it u habitën që u
drejtova për në kishë, ku sapo kishte mbaruar mesha dhe disa
gra dhe burra të moshuar po dilnin duke biseduar. Njëri prej
ushtarakëve, një djalosh i gjatë, bjond, me lëkurë tepër të
bardhë, gati pa ngjyrë mu drejtua me mirësjellje:
- Zotëri, dokumentat ju lutem!
Nxora dokumentat të cilat i pa me kujdes dhe më pyeti:
- Ku po shkoni zotëri?
- Në kishë.
- Zotëri më falni, ju jeni kristian ortodoks?
- Po, - iu pergjigja i qetë, - por nuk e kuptoj se çfarë lidhje ka
feja ime me vizitën në kishë? Nuk ka asnjë vend në botë ku nuk
lejohet hyrja në objektet e kultit dhe aq më pak të pyetet për
fenë.
- Na falni zotëri, - foli ushtaraku tjetër, - por ne kryejmë detyrën
tonë. Ngaqë ju jeni shqiptar nuk duam të kemi probleme.
Mund të kaloni.
Kisha ishte e padëmtuar nga lufta e para disa vjetëve. Ndeza
një qiri në hajatin e ftohtë, hyra brenda dhe u ula në një stol. Afër
altarit dy gra të moshuara po bisedonin me priftin. Më majtas një
grua ishte gjunjëzuar me kokën e ulur deri afër tokës. Prifti ishte
36