Një njeri - Lexo romanin (pdf) - Kliko - Gazeta Kritika

NJË NJERI
Kur i tregova shkurt fëmijërinë time dhe jetën e mëpasme mbeti
i shtangur.
- Nuk mund të gjenim zgjedhje më të mirë, - tha, - falënderoj
Zotin.
I thashë se unë duhet ta falënderoja atë për besimin që më
dhanë.
Puna më pëlqente për natyrën shumë komplekse të saj. U
njoha me shumë persona krejt të ndryshëm nga njohjet time të
mëparëshme. Njoha varfërinë ekstreme, gra me vuajtje të pa
imagjinueshme, e vetmja detyrë e të cilave ishte të lindnin
fëmijë. Burra të këtyre grave që rrinin gjithë ditën të dehur dhe
nuk i njihnin fëmijët e tyre, pa le të përkujdeseshin për familjen.
Jeta e tyre më shokoi edhe mua që kisha vuajtur aq shumë.
Shumë herë jam kënaqur me rezultatet e punës por edhe jam
zhgënjyer nga pamundësia për të ndihmuar, jo për fajin tim, por
nga rezistenca e prindërve për të pranuar ndryshimin. Unë i kam
dashur fëmijët dhe kur puna ime jepte rezultate, kur i sistemoja
për të vazhduar shkollën dhe i largoja nga lypja në rrugë,
kënaqesha se munda të bëj diçka të mirë.
Mbas një viti e pak, në Fondacion erdhën tre punonjëse të
reja. Ishin nga Zelanda e Re dhe do të punonin për dy-tre vjet
këtu. Me që zoti Forbes nuk ishte ditën që ato u paraqitën në
Fondacion, u detyruan të prezantoheshin vetë. Në zyrën time
erdhi një vajzë e re, e gjatë dhe e bukur.
- Anna Hobson, - tha thjesht dhe më zgjati dorën. U shtanga
kur shqiptoi emrin tënd.
- Pse u habite? - tha duke qeshur.
- Të lutem gërmëzoje emrin.
- A-N-N-A.
18