Një njeri - Lexo romanin (pdf) - Kliko - Gazeta Kritika

NJË NJERI
- Unë nuk jam shenjt, dhe aq më shumë nuk jam Krishti.
Vazhdimisht i lutem Atij, që të më ndriçojë mendjen, për të mos
bërë gabime në detyrën time.
- Edhe asaj i takon mëshira dhe fjala e mirë, në se ka dalë nga
rruga e drejtë dhe ti je në gjëndje t’ia japësh atë. Ai uli kokën, u
mendua një çast dhe më pa drejt në sy. Sytë i ndrisnin, vështrimi
i tij kishte një forcë të tillë, sa kujtova se kisha bërë gabim që i
fola në atë mënyrë, pastaj vështrimi i tij u zbut, dhe me një ton të
qeshur tha:
- Faleminderit, shpesh edhe unë harroj ta kryej si duhet detyrën
time. Faleminderit shumë, nuk do ta harroj kurrë këtë mësim
që më dhe.
Dolëm tek dera ku bëmë një fotografi së bashku. Deri
atëhere nuk i dinim emrat e njëri tjetrit, ndaj i dhashë kartëvizitën
time dhe i kërkova të tijën për t’i dërguar fotografinë.
- Më ndihmove shumë atë, - i thashë dhe i putha doren. - Nuk
e kujtoj autorin e një poezie që thotë se ndonëse gjysma e
njerëzve dashurojnë dhe gjysma tjetër urrejnë, unë nuk po e gjej
vendin tim. Jam në dilemë. Dashuria nuk afrohet tek unë, ndërsa
nuk mund ta fut veten as tek pjesa që urren.
- Ti. . , ndoshta më ndihmove më shumë se unë ty. Lutju Zotit
dhe ai do të ta kthejë dashurinë dhe do të çlirojë nga urrejtja. Në
Ungjillin sipas Mateut 6 : 6 lexo fjalët e Krishtit:
“Kur t’i lutesh Zotit, shko në dhomën tënde, mbylle derën dhe
lutju Atit tënd, që është i padukshëm. Ai të sheh se ç’bën ti në vetmi
dhe do të të shpërblejë”.
Ishte akoma duke parë kartvizitën time. Kishte vënë një palë
syze të vogla, të rrumbullakta me skelet briri dhe veshore në
formë suste. Fytyra i mori një shprehje prej mendimtari.
46