Një njeri - Lexo romanin (pdf) - Kliko - Gazeta Kritika

NJË NJERI
kishin. Vinin të dy të më shihnin sa herë që daja kishte punë në
Institutet e Projektimit. Më sillnin plot ushqime të cilat i ndaja
me shokët e dhomës, disa prej të cilëve nuk kishin asnjë të
afërm. Nuk më flisnin asgjë për babanë. Edhe unë nuk i pyesja. E
vetmja fjalë që dëgjoja kur largoheshin ishte për mësimet dhe
sjelljen time.
- Mos e zhgënje kujtimin e babait dhe familjes, - më thoshte
daja kur largohej. U rrita shpejt, ndoshta edhe nga aktivizimi në
basketboll pa shtuar asnjë kile, por çuditërisht pa u sëmurur. Ato
vite kishin një dhimbje dhe vuajtje kaq të madhe, sa ishte habi që
nuk u çmenda. Vetëm solidariteti midis jetimëve, them se më
mbajti në jetë. Me mësime isha më i miri i shkollës, fitova dy
konkurse kombëtare në fizikë dhe histori, por fotografia ime nuk
u vendos asnjëherë në tabelën e nderit. Mësuesi që ishte kujdestar
i klasës sime më shihte herë pas here në sy, me një pamje
që mua më dukej si keqardhje. Më vinte shumë inat nga kjo
gjendje. Nuk kisha nevojë për keqardhje, por për të vërtetën që
nuk ma tregonte askush. Më dukej vetja i rritur për të mësuar të
vërtetën, por si? Vetëm daja më përsëriste gjithmonë:
- Mos u trishto, mos e lësho veten, e vërteta vonon, por nuk
harron. - Mblidhja supet, largohesha me mërzi dhe duhej të
kalonin dy ditë që të kthehesha në gjendje normale. Kështu
kaluan afro katër vjet të tetëvjeçares. Kur daja u transferua në
qytetin e tij (tuaj) dhe filloi të vinte më rrallë për të më takuar,
fillova ta ndjej më shumë vetminë.
- Kaq bukur je veshur për të më pritur mua, - më ndërpreu
Ana.
- Jo, pra erdha në Tiranë. Nga puna që kisha hoqa dorë
përfundimisht. Kjo nuk ishte ndonjë gjë e vështirë për mua, që
kisha ndërruar gjithë ato profesione. Pas disa ditësh u takova me
16