Një njeri - Lexo romanin (pdf) - Kliko - Gazeta Kritika

NJË NJERI
- Me origjinë nga Korça, - ju përgjigja me dialektin e bullgarishtes,
që flitet në Prespë.
-Flet greqisht? - më pyeti.
-Po atë.
- Sa mirë, - tha, - do të shkëmbej disa fjalë me ty, mbasi kemi
dy vjet që nuk shohim njeri të huaj në fshat, përveç ushtarëve të
KFOR-it që na ruajnë. Kjo kishë e Shën Nikollës, është e vetmja
që shpëtoi pa u djegur në të dy fshatrat serbe ku shërbej unë, në
të tjerat kanë mbetur vetëm muret.
- Si ndodhi? - e pyeta kureshtar.
- E mbrojta unë, - tha me krenari. - E kisha vendosur të flijohesha
tek dera e kishës për të mos e parë të shkatërruar. Ai që
udhëhiqte shqiptarët që erdhën për ta djegur, ishte i biri i një
mikut tim të vjetër, që kishte ndërruar jetë disa vite më parë.
- Ju i thatë ndonjë fjalë?
- Nuk fola asnjë fjalë, - tha prifti. - Kur Masari, kështu quhet
djali i mikut tim, më pa tek dera e kishës i ndaloi pasonjësit e tij
me dorë, u afrua dhe më përqafoi. Nuk folëm asnjë fjalë derisa
ndjemë lotët e njëri tjetrit në faqe. Ai ndoshta u prek që e lëshoi
veten, më shtrëngoi fort, u kthye me shpejtësi dhe u largua. U
fala dhe falënderova Zotin për këtë mrekulli. Urrejtja në atë kohë
i kishte kaluar të gjitha caqet. Ishte një çmenduri kolektive, kush
të prishte dhe të shkatëronte më shumë, sidomos objekte kulti.
- Kush e filloi i pari? - e ndërpreva pa takt. Doja të dëgjoja
edhe versionin serb të ngjarjeve të atyre viteve të mbrapshta. E
dija se ishin paramilitarët serbë ata që filluan të parët shkatërrimet
e objekteve fetare të besimit islam.
Prifti më pa drejt në sy. Kur ndjeu se pyetja ime nuk kishte
qëllim të keq, foli me një zë të humbur:
38