Untitled - CESD

Sözü şəkər kimi açıq söylə sən.
Dərman istəyirsən dərdinə əgər,
Gizlətmə, dərdini təbibə göstər”.
Şapurun sözündən o qeyzə gəldi,
Onun hirslənməsi necə gözəldi!
Aşıq olduğundan bir zaman hələ
Sınadı Şapuru bəhanələrlə.
Müsahibini dost, yeri tək gördü,
Tabaqdan örtüyü çəkib götürdü.
Söylədi: “Ey abid, indi, sən allah,
Kömək elə, sənə gətirdim pənah!
Mən düşdüyüm bu iş xeyli çətindi,
Saçımtək dolaşmış fikrim də indi.
Elə vurulmuşam bu surətə mən,
Sanki gecə-gündüz surətpərəstəm.
Bu işdə birtəhər mənə et kömək,
Mən də bir gün sənə olaram gərək.
Sirrimi söylədim sənə mən açıq,
Sən də sirrini de, gəl meydana çıx.”
Bu sayaq görüncə əhvalı Şapur
Düşündü: “Doğrunu demək xoş olur!”
Qolunu qolbaqtək əvvəl öpərək,
Ayağına düşdü qızıl xal-xaltək,
And içdi, dedi: “Ey göylərin şamı!
Təxtə layiq gözəl, şahlar ilhamı!
Düşməninin günü gecəyə dönsün,
Könlün təzə aydan incəni görsün.
And olsun ona ki, pənahındayam,
Hər nə vardır gərək düz bir-bir sayam.
Nəqqaşlıqda böyük yerə çatmışam,
Xosrovun şəklini mən yaratmışam.
Rəssam çəkən şəklə oxşayır, fəqət
Cansız olur onun çəkdiyi surət.
Surət çəkmək – mənə məlumdur bu iş,
Can paltarı başqa yerdə tikilmiş.