Drachme 25

16
---------
φάκελος
Οι Έλληνες έχουν
τη δική τους ιστορία...
... Κάποιοι την έγραψαν με ανεξίτηλη μπογιά
Συχνά ακούγεται από επίσημα γερμανικά χείλη η παραδοχή ότι το οικονομικό θαύμα της Γερμανίας συντελέστηκε
χάρη στην πολύτιμη συνεισφορά των μεταναστών. Ειδικά, στο Μόναχο, όπου το ελληνικό
στοιχείο είναι πολύ έντονο και ιδιαιτέρως ενεργό.
Ενόψει των καταιγιστικών εξελίξεων στο θέμα της διευθέτησης του κτιριακού ζητήματος από το, υπό
ίδρυση, όργανο Bund Griechischer Vereine e.V., όπως συναποφασίστηκε ομόφωνα από τους Συλλόγους,
δημοσιεύουμε τη συνέντευξη που έδωσε το Δεκέμβριο του 2008 ο Δημήτρης Κουτσομητόπουλος,
ένας από τους οραματιστές και πρωτεργάτες της κοινοτικής αυτοοργάνωσης του ελληνισμού στο σχολικό
περιοδικό του Λυκείου και την, τότε, μαθήτρια Μυρτώ Πελοπίδα.
Η συνέντευξη δεν πρόλαβε να δημοσιευτεί. Επτά χρόνια αργότερα επιμελείται και δημοσιεύεται από το
περιοδικό ΔΡΑΧΜΗ, το οποίο στέκεται 5 χρόνια ανελλιπώς και με υψηλό αίσθημα ευθύνης απέναντι σε
κάθε Έλληνα του Μονάχου, καθώς συστάθηκε από άτομα που γνωρίζουν και τιμούν το παρελθόν τους.
Επιμέλεια: Ιωάννα Παναγιώτου & Αντώνης Τσιαχρής
2 ο μέρος - συνέχεια του 24 ου τεύχους
Ποια ήταν η στάση του επίσημου ελληνικού κράτους
καθώς και της Εκκλησίας;
Το ελληνικό κράτος; Ήταν τελείως εχθρικό. Συνήθιζε να εκφοβίζει
τον κόσμο, χρησιμοποιώντας το «μπαμπούλα» του κομμουνισμού,
αλλά και του φακελώματος, εφόσον εκείνα τα χρόνια
φακελωνόταν η πολιτική πίστη και η συνείδηση. Εάν δεν ξέρετε τι
είναι αυτό, τότε δεν σας μαθαίνουν βασικά σημεία της νεώτερης
ελληνικής ιστορίας. Αν θέλετε να μάθετε το γιατί, ρωτήστε τους
δασκάλους σας.
[ ο συνεντευξιαζόμενος απευθύνεται σε μαθήτρια Λυκείου]
Μάλιστα, αντιλαμβανόμενοι τη διάθεση και την τάση του κόσμου
για οργάνωση και θέλοντας να δημιουργήσουν στιβαρό αντίβαρο
στις δημοκρατικές δυνάμεις, συγκροτούσαν και προπαγάνδιζαν
συλλόγους που ελέγχονταν από τις προξενικές αρχές,
το εργατικό κλιμάκιο και άλλες υπηρεσίες. Έφτασαν σε σημείο
- μέσω των Γερμανών εργοδοτών και με τη βοήθεια του νόμου
περί ξένων - να απειλούν και να τρομοκρατούν όσους πλησίαζαν
ή οργανώνονταν στην Κοινότητα με απολύσεις και εκφοβισμούς
για απέλαση. Το κράτος - με τους διάφορους μηχανισμούς του
- ήταν από την πρώτη στιγμή εχθρικό απέναντι στις Κοινότητες
και μέχρι σήμερα, παρ’ όλη την εμφανή αλλαγή κλίματος, στην
ουσία δεν έχει αλλάξει στάση.
Εξίσου ανύπαρκτος ήταν και ο ρόλος της Εκκλησίας. Ουδέποτε
– αναφορικά με εκείνη την περίοδο – βρέθηκε δίπλα στον ξενιτεμένο,
φοβισμένο, απομονωμένο και έρημο μετανάστη. Λειτουργούσε
μόνο σαν εργολαβικό κέντρο διοργάνωσης γάμων, βαπτίσεων,
και λοιπών εκδηλώσεων. Κι αυτό μάλιστα εξακολουθούσε
να γιγαντώνεται, επειδή οι ίδιοι οι μετανάστες, θέλοντας να διατηρήσουν
τις παραδόσεις των γονιών και των προγόνων τους,
απευθύνονταν στην Εκκλησία, προσδίδοντάς της κατ’ αυτόν τον
τρόπο κύρος και αξία. Η εμφάνιση της Εκκλησίας, ως οργανωμένου
φορέα με ουσιαστική δράση, συντελείται μετά από πολλά
χρόνια. Παρ’ όλα αυτά, κάτι τέτοιο δεν χρήζει ανάλυσης στην
παρούσα στιγμή. Το αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι πως στις αρχές
του κοινοτικού κινήματος, στο λυκαυγές της κοινοτικής οργάνωσης
των μεταναστών, η επίσημη Εκκλησία δεν ήταν παρούσα.
Οι γερμανικοί φορείς;
Αυτοί ήταν ανύπαρκτοι στην αρχή, με αποτέλεσμα οι μετανάστες
να αφήνονται έρμαια στις αδηφάγες ορέξεις των εργοδοτών
και των συνεργατών τους, δοσίλογων διερμηνέων. Από αυτό δεν
συνεπάγεται, βέβαια, πως όλοι οι διερμηνείς ήταν δοσίλογοι.
Μια τέτοια τοποθέτηση θα συνιστούσε μιαν υπεραπλούστευση.
Ωστόσο, στις αρχές της μετανάστευσης -εκ των πραγμάτων- αυτοί
ήταν η πλειοψηφία. Σημειωτέον, πως ο μόνος γερμανικός κοινωνικός
χώρος, που πλησίασε από την πρώτη στιγμή την Κοινότητα