Drachme 25

© JOPA
17
---------
Από τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου 2015 που έγινε μέσα στη Γλυπτοθήκη του Μονάχου!
και τους μετανάστες, ήταν τα γερμανικά συνδικάτα. Η συμβολή
τους υπήρξε τεράστια στο να μπορέσουμε να μεταδώσουμε -ως
κοινότητα- στους συμπατριώτες μας τα δικαιώματά τους και να
τους πείσουμε να οργανωθούν στα τοπικά εργοστασιακά συνδικαλιστικά
τους όργανα, όπως ήταν, για παράδειγμα, τα εργοστασιακά
συμβούλια (Betriebsräte). Τέλος, σχετικά με τους άλλους
φορείς, τονίζω ότι δεν υπήρχε σ’ εκείνη την περίοδο καμία συνεργασία.
Ποιες ήταν οι βασικές δραστηριότητες της Ε.Κ. στο
ξεκίνημά της;
Όπως προαναφέρθηκε, η αναγκαιότητα των κοινοτήτων πήγαζε
μέσα από την κατάσταση και το καθεστώς, όπου ζούσαν και εκφράζονταν
οι Έλληνες μετανάστες. Κι αυτό δεν ήταν παρά ένα
καθεστώς ανομίας, εκφοβισμού, κοινωνικής απομόνωσης και
πλήρους κρατικής εγκατάλειψης. Ανάλογα και το περιεχόμενο
των δραστηριοτήτων της Κοινότητας, ήταν απολυτα συνυφασμένο
με την αντιμετώπιση των συγκεκριμένων προβλημάτων. Από
τους πρώτους και ιδιαίτερα καθοριστικούς άξονες δραστηριότητας
ήταν η καταπολέμηση και ανατροπή της αντιμεταναστευτικής
«Ελληνογερμανικής Σύμβασης Εργασίας» του 1961, βάσει της
οποίας έρχονταν οι Έλληνες υποψήφιοι εργάτες στην τότε Ομοσπονδιακή
Δυτική Γερμανία. Κι αυτό γιατί καθιέρωνε «νόμιμα»
την άνιση, σε σχέση με τους Γερμανούς εργαζόμενους, μισθολογική
και εργασιακή μεταχείριση των μεταναστών. Στη συνέχεια,
το επίκεντρο των δραστηριοτήτων διευρύνθηκε και στην καταπολέμηση
τόσο της έλλειψης κάθε στοιχειώδους προστατευτικού
μέτρου για ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, όσο και της
έλλειψης κάθε κοινωνικής μέριμνας και κάθε υποδομής για τη
σχολική μόρφωση των παιδιών τους. Τέλος, αξιοσημειώτη είναι
και η μάχη της Κοινότητας για την κατοχύρωση των πολιτικών και
συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των Ελλήνων μεταναστών, ενάντια
στον αντιδραστικό νόμο περί «αλλοδαπών», που ίσχυε από την
εποχή του Χίτλερ, ο οποίος απαγόρευε το δικαίωμα πολιτικής
οργάνωσης και έκφρασης των «ξένων».
Ποιες άλλες δραστηριότητες αναπτύχθηκαν;
Για την εκπλήρωση των σκοπών της, η Κοινότητα εξέδιδε σε μηνιαία
βάση ένα περιοδικό, τους «Ελληνικούς Αντίλαλους», το
οποίο ήταν διανθισμένο όχι μόνο με πλούσια ενημέρωση για τα
εργασιακά δικαιώματα, αλλά και με ειδήσεις από την Ελλάδα, με
ιστορικά κείμενα και πολιτιστικά θέματα, που ενδιέφεραν τους
Έλληνες μετανάστες. Καθιερώθηκε, επιπρόσθετα, μια μόνιμη
σαββατιάτικη συνάντηση σε ειδικούς ενοικιαζόμενους χώρους σε
διάφορα γερμανικά εστιατόρια, που διέθεταν χώρους εκδηλώσεων
για 50-100 άτομα. Κάθε Σάββατο υπήρχε - από το 1966 - μία
μικρή Βουλή των Μεταναστών, όπου συναντώνταν εργαζόμενοι
από διάφορες επιχειρήσεις, συνοικίες, ακόμα και από τα περίχωρα
του Μονάχου. Πέρα από την αναγκαία γνωριμία και επικοινωνία,
η οποία λειτουργούσε σαν βάλσαμο για ανθρώπους που
βρέθηκαν απότομα σε ένα ξένο και σχεδόν εχθρικό περιβάλλον,
μετά από τις 9 μ.μ. ξεκινούσε - κάθε Σάββατο επίσης - μία διάλεξη
με έναν επιλεγμένο ομιλητή για ένα πολιτιστικό ή πολιτικό
θέμα της επικαιρότητας. Ακολουθούσε πάντα συζήτηση, όπου
γινόταν το «έλα να δεις». Η λειτουργία αυτή αποκατέστησε και
διατήρησε τη συνοχή μεταξύ των Ελλήνων, καθυστερώντας την
πλήρη ενσωμάτωση και αφομοίωσή τους στο σύστημα, όπως
θα το ήθελαν τα συντηρητικά πολιτικά κατεστημένα Ελλάδας και
Γερμανίας.
Επίσης, σταδιακά άρχισαν να ιδρύονται και οι πρώτες επιτροπές
για την αντιμετώπιση του σχολικού προβλήματος, αλλά και να
λαμβάνονται πρωτοβουλίες για την ίδρυση κάποιων άλλων συνδικαλιστικών
και εθνικοτοπικών οργάνων. Αρχίζουν, παράλληλα,
οι πρώτες οργανωμένες και συστηματικές επαφές με το γερμανικό
συνδικαλιστικό κίνημα. Συγκεκριμένα, στο Μόναχο δημιουργείται
ειδική συνδικαλιστική επιτροπή, η οποία έχει σχέση με το
συνδικάτο του μετάλλου. Προωθούνται επίσης «συνδικαλιστικά
σεμινάρια» που διοργανώνονται μαζί με τα Γερμανικά Συνδικάτα
(DGB) με εισηγητές Έλληνες και Γερμανούς συνδικαλιστές στη
Schwantalerstraße. Πολλοί είναι εκείνοι που παρακολούθησαν
>>