ömrün qürbət payı - Azərbaycan Milli Kitabxanası

ƏLVİDA, YAD SAHİL!...Hamımız səbirsizliklə bu günü, dörd qürbət ilin son gününügözləyirdik. ġeylərimizi yığıĢdırmıĢ, aeroporta gedən avtobusugözləyirdik.Bir gün əvvəl ailəliklə həmiĢə gəzintiyə çıxdığımız yerlərəbaĢ çəkdik. Aralıq dənizinin sahilinə gəldik. HəmiĢə bu dənizinsahilinə gələndə və ona tamaĢa edəndə Xəzəri düĢünürdük.Aralıq dənizi ilə söhbət edir və Xəzəri ondan soruĢurduq...Dənizə xırda pullar salıb, evə sarı döndük. Bir azcagetdikdən sonra çevrilib geri baxdıq və: Əlvida, yad sahil! – dedik və dərhal gözlərimiz önündəbizim Xəzər canlandı. Ġxtiyarsız olaraq dodaqlarımdan: Salam,doğma sahil sözləri qopdu.Evimizdə çoxlu qonaqlarımız var idi. Ərəb qonĢularımız,azərbaycanlı və rus dostlarımız bizimlə xudahafizləĢməyəgəlmiĢdilər. Adətən Vətənə yola düĢənlər evlərində çaydəstgahı düzəldir. Biz də həmin ənənəni pozmadıq. Çaydəstgahı təĢkil etdik. Kafedramızın laborantı Əhməd də bizəgəlmiĢdi. O, mənimlə qucaqlaĢaraq dedi:- Cənab Nəsirov, sizsiz darıxacağıq.Gözləri yaĢardı. Düzü mən də kövrəldim. Doğrudan dazarafat iĢ deyil. Mən dörd il Əhmədlə çiyin-çiyinə birkafedrada iĢləmiĢdim. Bir də bizim tərəflərdə deyildiyi kimi,“dörd il bir igid ömrüdür”.Özümü ələ alıb dedim:- Əhməd, darıxma. O qədər buraya mənim kimilər gəlib,gedib ki... Hamısını unutmusan, məni də unudacaqsan.O, etiraz edərək:- Yox – dedi. Hamısını unutmamıĢam və unutmayacağamda.Avtobuslara doluĢduq. Bizim reysdəki sərniĢinlərin hamısıevə həmiĢəlik qayıdanlar olduğundan, Ģeylərimizin bir hissəsinitəyyarə qəbul edə bilmədi. 103