ömrün qürbət payı - Azərbaycan Milli Kitabxanası

Əlcəzairin “Huari Bumediyən” adına təyyarə meydanına gəlibçatdıq. Bu, Moskva vaxtı ilə səhər saat 3-dür. Gözəlkondisionerlə təmin olunmuĢ təyyarədən çıxan kimi sanki istitəndirə düĢdük. Əlcəzairlilərlə ilk tanıĢlığımız əlbəttə ki,kömrükxanadan baĢladı. Kömrükxana müvəkkili bütün Ģeylərinaçılmasını tələb edir, yanında duran digər müvəkkillə söhbətedə-edə çemodanın içinə əl gəzdirir, sonra da təbaĢirlə iĢarəvurur ki, bu qab yoxlandı. Özününkülərlə çox kobud Ģəkildə,əcnəbilərlə isə nisbətən mədəni davranırlar. Bizim növbəmizçatanda kömrükxana müvəkkili hərəsinin əlində bir qutu olanmənim üç oğlumu görüb gülümsədi. O, əvvəlcə birinci qutunuaçdı. Oradan nəhəng bir ġaxta baba çıxdı. Ikinci uĢağınəlindəki qutunu açanda, içində bir metr yarımlıq yolka ağacınıgördü. Üçüncü uĢağın əlindəki qutunun üst hissəsini aralayıbQarqızı görən kimi bərkdən güldü və “o key” dedi. Sonra o biriqabları yoxlamadan iĢarələdi. Böyük oğlumdan fransızcasoruĢdu: Adın nədir? Mən: - Emindir-dedim.O isə gülə-gülə: - Aha Məhəmmədəmin, Məhəmmədəmindeyətəkrar etdi. Sonra isə: - Siz müsəlmansınız – deyəsoruĢdu. Mən: - Bəli biz Bakıdanıq, Azərbaycandan – dedim. Oisə: Çox yaxĢı, çox yaxĢı – dedi. XoĢ gəlmiĢsiniz.Təyyarə vağzalında demək olar ki, yükdaĢıyanlar yoxdur.Bütün Ģeyləri özün daĢımalı olursan. Gözləmə zalında biziqarĢılamağa gələn mütəxəssislərimizin nümayəndələrinigördükdə sevincimizin həddi-hüdudu yox idi. Sanki uzunillərdi ki, vətəndən ayrılmıĢdıq və ilk dəfə idi ki,özümüzünküləri görürdük. Üzünü ilk dəfə gördüyümüz vəhətta adlarını bilmədiyimiz yerlilərimizlə qucaqlaĢıb- öpüĢdük.Əlcəzair Milli Yüngül Sənaye Ġnstitutunun xüsusi avtobusubizi Bumerdes Ģəhərinə gətirib çıxardı.Bumerdes 1983-cü ilin sonuna kimi inzibati Ģəhər sayılırdı.Bu Ģəhərə daxil olmaq üçün xüsusi buraxılıĢ vərəqi tələbolunurdu. Bumerdes ölkənin paytaxtı Əlcəzair ĢəhərininĢərqində, ondan təxminən 47-48 km məsafədə yerləĢir. 1 15