Pokaż treść!

wydarzeniaoraz dr Zbigniew Tyszko z InstytutuOdlewnictwa.Miło mi wspomnieć o wieloletniejowocnej współpracyz profesorami AGH – ZygmuntemDrzymałą w ZespoleDydaktyczno-Naukowym„Mechanika” oraz z JózefemGiergielem w zespole ekspertówds. opracowania koncepcjirozwoju kształcenia w zakresieRobotyki. Po wysłuchaniumojej propozycji i argumentacjiten kierunek przeorganizowanoi przyjął nazwę Automatykai Robotyka. Istnieje do dziś,co poczytuję sobie za sukces.W wyniku prac Zespołu Dydaktyczno-Naukowego„Mechanika”,po kilku latach moich usilnychstarań, we wrześniu 1982 rokuwprowadzono do programów nauczaniawszystkich wydziałów mechanicznychprzedmiot automatyzacja procesówprodukcyjnych, który obecnie rozwijasię znakomicie. To też uważam za osobistysukces.Działalność w wymienionych zespołachprzyniosła wiele korzyści uczelniomtechnicznym w kraju. Podobniedługoletnia współpraca z InstytutemOdlewnictwa w Krakowie, szczególniew latach, gdy dyrektorami byli profesorowie:Jur Piszak i Zbigniew Górny– okazała się bardzo owocna.Szanowni PaństwoOpatrzność pozwoliła mi służyćmojej Alma Mater, kierowanej kolejnoprzez dwunastu rektorów. Pierwszymbył Dionizy Smoleński. Wspaniałyorganizator, uczony i dydaktyk.Następni rektorzy stworzyli liczący sięw świecie dynamiczny, nowoczesnyośrodek naukowy.Niech liczby mówią za siebie.W 1945 roku na Politechnice weWrocławiu, na uruchomionych pięciukierunkach studiów rozpoczęło naukę499 studentów; trzon kadry stanowiłotylko 12 samodzielnych pracownikównauki.Dzisiaj studiuje ponad 32 700 studentówna 25 kierunkach, a blisko 850osób poszerza swą wiedzę w ramachstudiów doktoranckich. Stan kadry toponad 170 profesorów tytularnych, ponad240 osób ze stopniem naukowymdoktora habilitowanego i ponad 1270ze stopniem naukowym doktora nauktechnicznych.A ponadto aż 268 budynków!Na Politechnice Wrocławskiej pracowałem,włączając służbę w ramachStraży Akademickiej, na różnych etatach,przez 60 lat, w tym aż 12 lat – poprzejściu na emeryturę. Miło mi, że dorozwoju uczelni też dołożyłem swojącegiełkę. Ale też przekonałem sięo mądrości przysłowia: „Jak dużo trzebawiedzieć, by się dowiedzieć, jakmało się wie!”.Wielce Szanowni Państwo,W okresie od 2004 do 2008 rokumiałem zaszczyt być członkiem zespo-maj/czerwiec 2010łu redakcyjnego dzieła pt. Wrocławskieśrodowisko akademickie,twórcy i ich uczniowie 1945-2005.W tym opracowaniu – wyróżnionymznaczącymi nagrodami– podjęto wysiłek opisaniatworzenia, kształtowania sięi rozwijania życia naukowegouczelni Wrocławia i Opola, powstawaniai rozwoju systemunauczania oraz metod organizowaniai administrowania szkołamiwyższymi. Opisano 60-letniokres, poczynając od pionierskichdziałań rozpoczętych 10maja 1945 roku, których byłembezpośrednim uczestnikiem.Znaczącym walorem tego dziełajest graficzne ujęcie i opis tworzeniasię szkół naukowych. Twórcamiszkół byli ci pierwsi – już wówczas starsiwiekiem – mistrzowie. To oni przekazywaliswą wiedzę młodym, chłonnymumysłom, z których z czasem wyroślinowi mistrzowie. W ten sposób tworzysię postęp w każdej dziedzinie naukii techniki. Wśród opisanych twórcówi organizatorów szkół naukowychbez trudu odnajdujemy nazwiska naukowcówlwowskich, ale też i krakowskich.Prof. dr hab. inż. Zdzisław SamsonowiczUrodził się (30.07.1923 r.) i wychował w Dębicy.W 1939 r., po likwidacji przez niemieckich okupantówszkół gimnazjalnych w mieście, został mechanikiemsamochodowym. Podczas wojny należał doAK (pseudonim „Orski”). Za udział w m.in. Akcji „Burza”otrzymał Krzyż Armii Krajowej oraz Medal WojskaPolskiego, a w 2001 r. nadano mu tytuł WeteranaWalk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny.Po wojnie, po zdaniu matury, trafił do Wrocławia,gdzie w ramach Grupy Naukowo-Kulturalnej pełniłsłużbę w Straży Akademickiej Uniwersytetu. Był teżczłonkiem-założycielem AZS-u oraz Bratniej Pomocy.W sierpniu 1945 r. wraz z kolegami założył na tereniePolitechniki Straż Akademicką i przejął funkcjękierownika transportu. Jako mechanik samochodowyprzyczynił się do zwiększenia liczby pojazdów, coskutecznie zaważyło na tempie remontu uczelni.Dyplom mgr. inżyniera uzyskał 9.10.1950 r. i objąłetat asystenta. W 1961 r. został doktorem, w 1965 r.– dr. habilitowanym. Tytuł profesora nadzwyczajnegootrzymał w 1972 r., zwyczajnego – w 1986 r.Prof. Z. Samsonowicz zrealizował 17 patentówkrajowych i zagranicznych, z których wiele znalazłopraktyczne zastosowanie. W 1973 r. otrzymał za toKrzyż Kawalerski.Będąc przez wiele kadencji członkiem Zespołu Naukowo-Dydaktycznego„Mechanika” (obecnie KomisjaAkredytacyjna), po trzech latach starań wywalczyłDziękujemy im za to.Podczas pierwszej inauguracji rokuakademickiego, która we Wrocławiuodbyła się dopiero 9 czerwca1946 roku, rektor Uniwersytetu i PolitechnikiWrocławskiej prof. Kulczyńskiwypowiedział jakże trafne słowa:Duszą uczelni wyższych nie jest młodzieżstudencka ani profesorowie. Dusząuczelni jest uczony – żywa i dynamiczna,wszechstronna i własna twórczość naukowa.W związku z tym nasuwa się pewnarefleksja. Choć twórcy i mistrzowieodchodzą, ich warsztaty pracy możezniszczyć wojna, kataklizm czy tylkoczas, ale pozostają ich dzieła, które sąrozwijane przez uczniów, następców,stanowiących kolejne pokolenie uczonych.Pamięć profesorów krakowskichuczelni: Uniwersytetu Jagiellońskiego,Akademii Górniczo-Hutniczej orazAkademii Handlowej, którzy w 1939roku w ramach Sonderaktion Krakau zostaliaresztowani i wywiezieni, jest coroczniew sposób uroczysty czczonaw dniu Święta Nauki przez wrocławskieśrodowisko akademickie.Magnificencjo,Panie Rektorze,Wielce Szanowni Państwo,proszę pozwolić, że na ręce Panarektora Akademii Górniczo-Hutniczej,uczelni, która mnie dzisiaj uhonorowałai od dzisiaj jest również moją AlmaMater, w 90. rocznicę jej istnienia, złożężyczenia dalszych lat dynamicznegorozwoju i wydania wielu twórcówszkół naukowych.Dziękuję Państwu za cierpliwość.prof. Zdzisław Samsonowicz(1982) wprowadzenie do programów nauczania dlawszystkich wydziałów mechanicznych przedmiotu:automatyzacja procesów produkcyjnych. Dzięki staraniomProfesora Ministerstwo Edukacji Narodowejstworzyło kierunek o nazwie Automatyka i Robotyka.Przez całą swoją karierę naukową był związanyz Wydziałem Mechanicznym Politechniki Wrocławskiej.Był promotorem 11 prac doktorskich i oceniałosiem wniosków na tytuł profesora. Jego dorobekpublikacyjny obejmuje 202 pozycje. Na uczelni pełniłm.in.: funkcję prodziekana, zastępcy dyrektora InstytutuTechnologii Maszyn i Automatyzacji oraz przewodniczącegokomisji ds. programów nauczania.Wielokrotnie odznaczany i wyróżniany, m.in.: ZłotymKrzyżem Zasługi, Krzyżem Komandorskim OrderuOdrodzenia Polski, Medalem KEN, odznakami:Złotą Politechniki Wrocławskiej, XV-lecia WyzwoleniaDolnego Śląska, Pioniera Wrocławia, BudowniczegoWrocławia oraz Zasłużonego dla Dolnego Śląska. Jesttakże laureatem zespołowej Nagrody Państwowej(1984) oraz ośmiu nagród ministerialnych i 28 nagródrektorskich.W latach 1959-1965 prof. Samsonowicz ściślewspółpracował z Kliniką Kardiochirurgiczną wrocławskiejAMed, m.in. jako perfuzjonista. Za zasługi w rozwojutej dziedziny medycyny otrzymał nagrodę MinistraZdrowia i Opieki Społecznej (1966), a w 1966 r.został uznany za jednego z trzech zasłużonych perfuzjonistóww Europie.13