τευχος 59 - Xalkiadakis

N ΦΩΤΟΓΡΑΦIΕΣ & ΚΕIΜΕΝΑ: ΝΙΚΟΣ ΨΙΛΑΚΗΣ◗◗Η στιγμήπου διαρκεί…Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε… Είχαανέβει στα ερείπια μιας βυζαντινής εκκλησίας,ακριβώς πάνω από τη μικρή κεντρική πλατείατου χωριού. Μέσα από το άδειο παράθυρο οκόσμος του κρητικού χωριού φαινόταν αλλιώτικος,κάπως πιο ρομαντικός, αλλά καθόλουαπόμακρος. Μια παρέα απολάμβανε το ανοιξιάτικοπρωινό συζητώντας… επί παντός επιστητού.Καφεδάκι, κομπολόι, καλημερίσματαμε τους περαστικούς.Όσο περνούν τα χρόνια οι στιγμές αυτές λιγοστεύουν.Προπάντων λείπουν από τα φωτογραφικάκάδρα οι νέοι και οι μεσόκοποι.Μένουν μόνο εκείνοι που σηκώνουν το βάροςπολλών δεκαετιών στις πλάτες τους, μένει ηγαλήνη, όση τουλάχιστον δεν παραβιάζεταιαπό τα πολυστριμωγμένα αυτοκίνητα. Ανακάλυψατη φωτογραφία ξεφυλλίζοντας έναdossier με διαφάνειες της δεκαετίας του1980. Ανέβηκα ξανά τα σκαλοπάτια του παλαιούναού, θαύμασα πάλι τα περίτεχνα αψιδώματα,την καλοπελεκημένη πέτρα και είδα,μέσα από το πρίσμα του χρόνου, τους τέσσεριςθαμώνες του καφενείου να συνεχίζουν τηνκουβέντα τους.Μια τυχαία λήψη, μια συγκίνηση της στιγμής,ένα λοξοδρόμισμα του βλέμματος αρκεί για ναπαγώσει ο χρόνος. Είναι η στιγμή που δεν τελειώνειποτέ! Ή, μάλλον, δεν πρόκειται να τελειώσειόσο διατηρείται ως απείκασμα τουπραγματικού, όσο μπορεί να προκαλεί συγκίνηση…(Αξός Μυλοποτάμου,γύρω στο 1985).