τευχος 59 - Xalkiadakis

| Το γεράκι δεν αλλάζει. Είναι πάντα ένα άγριο αρπακτικό.Απλώς εξοικειώνεται και συμφιλιώνεται με τον άνθρωπο.περιοχή με πυκνή βλάστηση. Το γεράκι δεν μπορεί να το βρει καιεγκαταλείπει αμέσως την προσπάθεια. Να, λοιπόν, μια βασική διαφοράμε τον άλλο μεγάλο φίλο του ανθρώπου, τον σκύλο. Εκείνοςμυρίζεται, οδηγείται από την όσφρηση, μπορεί να μυρίσει οσμέςπου είναι αδύνατο να τις αντιληφθεί ο άνθρωπος, μπορεί να ξετρυπώσειμέσα από σωρούς άοσμων υλικών την τροφή του. Τογεράκι, όμως, έχει ως ακαταμάχητο όπλο το μάτι του. Και τα νύχια.Και τη δύναμη των φτερών του.Σύμβολο των ευγενώνΣτην Κρήτη το κυνήγι με γεράκια ήταν μάλλον συνηθισμένο σταπαλιότερα χρόνια, ιδιαίτερα κατά την περίοδο της Ενετοκρατίας.Ήταν, όμως, πάντα δραστηριότητα των ευγενών, των φεουδαρχώνκαι των πλουσίων. Οι φτωχοί χωρικοί δεν ήταν εύκολο νασυντηρήσουν αρπακτικά πουλιά. Τις περισσότερες φορές επιδίδοντανστην εκτροφή και στην εκγύμνασή τους για λογαριασμόκάποιου φεουδάρχη.Μου έρχεται στο νου η εξαιρετικά παραστατική περιγραφή ενόςΚρητικού του 17ου αιώνα, του Ιωάννη Παπαντόπολι (Παπαδόπουλου),που έζησε στα χρόνια της τουρκικής εισβολής και αναγκάστηκενα εγκαταλείψει την πατρίδα του και να ζήσει στηνπροσφυγιά, στις ενετικές κτήσεις, στη σημερινή Ιταλία. Ως νοσταλγόςτης πατρικής γης και του αγαπημένου του Χάνδακα, ο Παπαντόπολικάθισε και έγραψε τις αναμνήσεις του από την Κρήτησε ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο που ευτύχησε να εκδοθεί μόλιςπρόσφατα. Ανάμεσα στις άλλες ωραίες εικόνες μεταφέρει και τιςσκηνές με τους κατόχους κυνηγετικών γερακιών. Μόλις δυο Ηρακλειώτες(Καντιώτες ή Χανδακίτες τους έλεγαν τότε), ενετικής καταγωγήςκαι οι δυο, είχαν γεράκια. Όταν κινούσαν από την πόληγια να βγουν στην ύπαιθρο, είτε για δουλειές είτε για κυνήγι, είχανμαζί τους και τα γεράκια. Ένας υπηρέτης που τους ακολουθούσεφορούσε γάντι και πάνω στον αριστερό του βραχίονα καθόταν τογεράκι. Θέαμα εκπληκτικό! Και όπως φαίνεται, οι συμπολίτες τουσταματούσαν στις άκρες, κοίταζαν και θαύμαζαν. Το σημειώνει,άλλωστε, και ο ίδιος ο παλιός Χανδακίτης: η πορεία στους δρόμουςτης πόλης με το γεράκι στο χέρι γινόταν για επίδειξη! Και γιαμεγαλείο, όπως λέει. Επίδειξη πλούτου, επίδειξη κοινωνικήςτάξης, κοινωνικής διαφοροποίησης. Γιατίτο γεράκι ήταν τεκμήριο όχι μόνο οικονομικούπλούτου, αλλά και τάξης και θέσης, τεκμήριοκοινωνικού στάτους… Ας φανταστούμε τηνεικόνα του έφιππου φεουδάρχη να περνάστην πλατιά στράτα και να καμαρώνειέχοντας πίσω του τους υπηρέτες. Καινα κρατούν γεράκια στα χέριατους.38