strategjia për zhvillimin e arsimit parauniversitar në kosovë 2007-2017

2. Arsimi parauniversitar në Kosovë – gjendja e tanishmeNë anën tjetër, kishte lëshime të shumta edhe në mënyrën e mirëmbajtjes dhe menaxhimittë objekteve të reja shkollore, bashkëpunim të pamjaftueshëm të komunitetit,procedura të ndërlikuara të menaxhimit financiar e të prokurimit, mungesa buxhetorepër mirëmbajtje e menaxhim, menaxhimit të gabuar ose keqmenaxhimit të mjetevedhe pajisjeve të sjella, e të tjera, të cilat kanë ndikuar në rënien e efektit të investimevetë konsiderueshme në këtë sektor dhe në rënien e cilësisë së punës për shkak të infrastrukturësfizike.Një situatë e këtillë kërkon përpjekje të planifikuar mirë për të maksimizuar efektin emjeteve të investuara pas luftës dhe për të prodhuar sa më shumë cilësi në shërbimetarsimore për njësi të mjeteve të investuara. S’do mend që sigurimi i kushteve më tëmira teknologjike dhe zgjerimi i hapësirës fizike do të ndikojnë në përmirësimin e cilësisësë mësimit. Planifikimi i masave për sigurimin e punës në së paku dy ndërrimederi në vitin 2010 dhe sigurimi i zhvillimit të balancuar teknologjik dhe infrastrukturornë mes të zonave rurale dhe urbane mbesin dy sfidat kryesore të kësaj strategjie dhetë punës së institucioneve arsimore në periudhën e ardhshme afatmesme.Këto probleme, së bashku me prioretizimin më të madh të teknologjisë informative nëprocesin mësimor, janë trajtuar nga grupi përkatës dhe janë propozuar masat konkretepër përmirësimin e situatës në mënyrë që, përfundimisht, infrastruktura dheteknologjia informative të jenë në funksion të drejtpërdrejtë të ngritjes së cilësisë.2.2.6. Arsimi dhe shoqëriaNë këtë fushë problemore ishte me rëndësi të shihej ndërveprimi dhe ndikimi indërsjellë ndërmjet shoqërisë dhe arsimit. Kështu, gjatë diskutimeve u shqyrtua nësearsimi e gëzonte ende prioritetin që e kishte gjatë viteve të nëntëdhjeta të funksionimitnë kushte krejtësisht të jashtëzakonshme dhe, nëse arsimi ruante ende po atë ndikimnë shoqëri sikur gjatë asaj kohe kur ishte motor dhe shtyllë e të gjitha zhvillimeveshoqërore. Diskutimi tregoi se arsimi në periudhën e pasluftës ishte prioritet ishoqërisë vetëm në letër dhe në nivel të deklaratave pasi që pjesa më e madhe proporcionalee buxhetit kishte shkuar në ndihma sociale, ndërkaq në qendër të vëmendjes etë veprimit politik ishin çështjet që kishin të bënin me statusin dhe me plotësimin estandardeve. Në anën tjetër, u konstatua se as arsimi nuk ishte më forcë motorike ezhvillimeve apo e zhvillimit shoqëror e ekonomik. Kështu, pos rasteve të rralla,bashkëpunimi i arsimit me institucione, me komunitetin dhe me entitete ekonomikepothuajse nuk ekzistonte fare.29