Gündem Güncel

MAKALE
50
gördükten sonra bizi gemiyle Çanakkale’ye
getirdiler. Savaşın şiddetini ben ilk defa orada
gördüm, öyle ki denize düşen gülleler suları
metrelerce yukarı fışkırtıyor, gökyüzünde havai
fişekler geceyi gündüze çeviriyordu. Her taarruzda
bizden de Türklerden de yüzlerce insan
can veriyordu. Hepimiz Türklerdeki gayret ve
cesareti gördükçe şaşırıyorduk, teknolojik yönden
çok üstün olduğumuz gibi sayı bakımından
da fazlaydık. Anlayamadığımız bu cesareti
ve kuvveti onlara veren güç neydi? Bunu zaman
içinde anladım, İngilizlerin bize anlattığı gibi
Türkler barbarlıktan değil kalplerindeki vatan
sevgisinden bize böyle saldırıyorlarmış. Bunu
nasıl anladığımı söyleyeyim: Biz karaya çıktık;
taarruz edemiyoruz, anında püskürtüyorlar,
tekrar taarruz ediyoruz, bizi tekrar püskürtüyorlar.
Derken böyle bir taarruz anında başımdan
yediğim dipçikle kendimden geçmişim”.
İhtiyar adamı meraktan ağzım açık şekilde dinliyorum,
savaşın dehşetli anılarını anlatırken
halsiz ve bitkinliğine rağmen tir tir titremeye
başladı.
Adamcağız devam ediyor: “Gözlerimi açtığımda
kendimi yabancı insanların arasında buldum;
nasıl korktuğumu anlatamam. Çünkü
İngilizler Türkleri bize vahşi, barbar olarak tanıttılardı
ya. Kendime baktım yaralarımı sarmışlar,
bana da hiç öfkeli bakmıyorlar, bir de çantalarındaki
yiyeceklerinden ikram ettiler, hâlbuki
iyi biliyordum onların yiyecekleri çok azdı ve
bu haldeyken bile kendileri yemeyip yiyeceklerini
bana ikram ediyorlardı. Bunu görünce şoke
oldum. Kendi kendime dedim ki ‘Bu adamlar
isteseler şu anda beni öldürürler ama öldürmüyorlar
veyahut önceden de öldürebilirlerdi
hâlbuki beni cephenin gerisine götürüp bir de
tedavi etmişler. Biz esirlere misafir gibi davranıyorlar’.
Bu duygularla ‘Yazıklar olsun bana! Böyle
asil insanlarla niye savaşıyorum ben? Neden
savaşmaya gelmişim? Bu İngiliz milleti ne kadar
yalancıymış, ne kadar da Türk düşmanıymış’
diyerek çok pişman oldum fakat bu pişmanlığım
o durumumda fayda etmiyordu. Bu iyiliğe
karşılık ne yapsam diye günlerce düşündüm.
Nihayet bizi serbest bıraktılar, memleketime
döndüm. İşte memlekete döndüğümde Türk
milletini ömür boyu unutmamak için koluma
dövmeden bu Türk bayrağını yaptırdım.”
Gözlerim doldu, ihtiyara bakıyorum fakat söyleyecek
bir şey bulamıyordum.
“Talihin cilvesine bakın ki o zaman ölmek üzereyken
yaralarımı iyileştirerek sıhhate kavuşmama
çaba sarf eden Türklerdi şimdi de Amerika
gibi bir yerde yıllar sonra beni iyileştirmeye
çaba sarf eden yine bir Türk. Ne garip değil mi?
Avustralya’dan Amerika’ya gelirken bir Türkle
karşılaşacağımı hiç ummazdım. Size minnettarım,
siz Türkler gerçekten çok merhametli insanlarsınız.
Bizi tarih boyunca hep kandırmışlar,
buna bütün kalbimle inanıyorum”.
Artık o da ağlıyordu, “Bana adınızı söyler misiniz?”
dedi. “Ömer”. Bu defa amca bana merakla
sordu: “Peki niçin Ömer ismini vermişler sana?”
“Babam Müslümanların ikinci halifesi isminden
ilham alarak bana Ömer adını koymuş”.
“Yahu senin adın Müslüman adı mı?” “Evet,
Müslüman adı”.
Yüzüme baktı baktı sonra birden doğrulmak istedi,
ben mani olmak istedim fakat o ısrar etti.
İhtiyarın ısrarına dayanamayıp yatakta oturmasına
yardım ettim, gözleri dolu doluydu, yüzü-