O Mikros Prigkipas_Antoine de Saint-Exupéry

«Θα φαίνομαι άρρωστος… Θα φαίνομαι λιγάκι σαν
ετοιμοθάνατος. Έτσι είναι. Μην έρθεις να το δεις αυτό, δεν
αξίζει τον κόπο…»
«Δεν θα σ’ εγκαταλείψω».
Όμως ανησυχούσε.
«Στο λέω αυτό… εξαιτίας του φιδιού. Δεν πρέπει να σε
δαγκώσει… Τα φίδια είναι μοχθηρά. Μπορεί να σε δαγκώσει
έτσι, για ευχαρίστηση…»
«Δεν θα σ’ εγκαταλείψω».
Μα κάτι τον καθησύχασε:
«Είναι αλήθεια πως δεν τους απομένει δηλητήριο για
δεύτερη δαγκωνιά…»
Εκείνη τη νύχτα δεν τον είδα που ξεκίνησε. Το έσκασε
αθόρυβα. Όταν κατάφερα να τον φτάσω, βάδιζε αποφασιστικά,
με γρήγορο βήμα. Μου είπε μονάχα:
«Α! Εδώ βρίσκεσαι…»
Και μ’ έπιασε από το χέρι. Στεναχωριόταν όμως ακόμη:
«Λάθος έκανες. Θα πονέσεις. Θα φαίνομαι σαν
ετοιμοθάνατος και δεν θα είναι αλήθεια…»
Εγώ σώπαινα.
«Καταλαβαίνεις. Είναι πολύ μακριά. Δεν μπορώ να
πάρω μαζί μου αυτό το σώμα. Είναι πολύ βαρύ».
Εγώ σώπαινα.
Έχασε λίγο το κουράγιο του. Μα έκανε μια προσπάθεια
ακόμα:
«Θα είναι όμορφα, ξέρεις. Θα
κοιτάζω κι εγώ τα αστέρια. Όλα τα
αστέρια θα είναι πηγάδια μ’ ένα
σκουριασμένο μαγκάνι. Όλα τα
αστέρια θα μου δίνουν να πιω…»
Εγώ σώπαινα.
«Θα είναι τόσο διασκεδαστικό!
Θα έχεις πεντακόσια εκατομμύρια
80