POST SCRIPTUM_2_2021

Gorzka miłość
to u mnie odbywa się to chyba na zasadzie, (jak
kiedyś śpiewał Lubomski): Mam ręce w kieszeni,
a kieszenie jak ocean, powoli chodzę i rozglądam
się. Obrazy rodzą się same. Po prostu tak mam —
— nie wiem skąd. Nie potrzebuję żadnych dopalaczy
czy stymulatorów. To jest we mnie. Pewne rzeczy
się ma albo nie. Tak samo jest ze specyficznym
patrzeniem na świat.
Pana obrazy mają niesamowite, oryginalne tytuły.
Czy tytuł rodzi się przed czy po powstaniu obrazu?
Czy dzieło jest starannie zaplanowane
i przemyślane przed chwyceniem za ołówek,
czy daje się Pan ponieść emocjom i to ręka
Pana prowadzi?
„ W świecie rysunków Piotra Kamieniarza
wszystko kręci się wokół seksualności i śmierci.
Ten polski artysta obchodzi się z tematem tabu
w sposób bezceremonialny.”
Westdeutsche Allgemeine Zeitung (1998)
nieco przewrotnie, trochę z humorem. Humor czy
groteskowe postacie są po to, żeby rozładować ciężkość
tematu. Myślę, że poczucie humoru to podstawa ludzkiej
egzystencji. Nie pozytywne patrzenie na świat, lecz
patrzenie właśnie z poczuciem humoru.
Pomijając Pana doskonałość warsztatową (która jest
oczywista) tworzy Pan w swojej sztuce wspaniały,
intrygujący świat. Każdy z obrazów jest odrębną historią,
zostawiającą jednak szeroko otwarte drzwi
do interpretacji. Skąd się biorą te historie?
Dobre pytanie. Co do doskonałości warsztatu to
bym mocno polemizował. Jeśli zaś chodzi o historie,
36
POST SCRIPTUM
Najczęściej wiem, co mam rysować. Jeśli
nie wiem, to siadam, biorę kartkę papieru i już
po pierwszych kreskach zaczynam wiedzieć, co
z tego będzie. Na początku może być jeszcze forma
niewiadoma, natomiast treść jest jak najbardziej
jasna. Oczywiście czasami coś do tego dochodzi,
co rozwija rysunek. To samo z tytułem. Tytuł też
mam w głowie, jeszcze przed rozpoczęciem pracy,
ale, jak Pani zauważyła, moje rysunki stwarzają pole
do interpretacji, to i tytuł może się zmieniać, żeby
dobrze korespondował z obrazem. Nie wiem, czy
dobrze jest nadawać tytuły, bo to jest sugerowanie
interpretacji dla odbiorcy. U Beksińskiego trochę
jednak brakowało mi tytułów, jako podszeptów
do interpretacji. Ale może trzeba się trochę wysilić
i bardziej zdać na własne myślenie? Nie wiem,
co lepsze. Chyba wybrałem drogę pośrednią,
starając się nadawać tytuły nie do końca oczywiste.
Ale może mi się tak tylko wydaje?
No właśnie, porównywano Pana prace do
malarstwa Dudy-Gracza, Stasysa Eidrigeviciusa,
Topora czy Beksińskiego. Kto jest Pana mistrzem?
Co lub kto Pana inspiruje?
To nawet chyba jest komplement, jeśli
jest się porównywanym do Mistrzów. Myślę,
że jakakolwiek twórczość zazwyczaj ma swoje
korzenie w fascynacjach, może nawet w sumie
fascynacji. Nie wyobrażam sobie, żeby ktoś, kto
pisze książki, nie przeczytał w życiu żadnej książki.
Wydaje mi się, że na początku drogi szukamy
jakiegoś ideału, mistrza, czasem jest ich kilku.
Potem w trakcie tej podróży dochodzi się do czegoś
własnego, czego byśmy nie osiągnęli bez tych
fascynacji. Nie można ruszać w podróż, zaczynając
od środka albo od kresu podróży. Mój galerysta
w Niemczech, który przyjaźnił się z R. Toporem,
stwierdził, że jesteśmy mentalnie podobni, mamy
podobne poczucie humoru, ale kreska jest zupełnie
inna. Beksiński to fantastyczna kreska w rysunkach,
Duda Gracz – fantastyczne plamy. Mówię to