Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
Następnego dnia reformator miał się zjawić przed zgromadzeniem, aby dać decydującą
odpowiedź na zadane mu pytanie. Luter, uświadomiwszy sobie moce sprzymierzone
przeciwko prawdzie, stracił na chwilę odwagę. Wiara jego zachwiała się, opanowały go
obawa i drżenie. Niebezpieczeństwo widział w podwójnym wymiarze, wydawało mu się, że
wrogowie zwyciężą a duchowa ciemność znów spowije ziemię. Zebrały się nad nim
chmury, które wydawały się odłączać go od Boga. Pragnął się więc upewnić, że Pan
zastępów jest razem z nim. W udręce padł twarzą na ziemię, wymawiając nie dokończone i
wyrażające płacz serca słowa, które jedynie Bóg rozumiał. {WB 83.2}
„O, wszechmocny i wieczny Boże! — modlił się. — Jakże staszliwy jest ten świat!
Spójrz, chce mnie pożreć, a ja tak mało mam ufności w Tobie (...). Jeśli mam ufać jedynie w
siły tego świata, to przegrałem (...). Moja ostatnia godzina nadeszła, wydano już na mnie
wyrok (...). O Boże! Pomóż mi, błagam, przezwyciężyć mądrość tego świata. Uczyń to (...).
Jedynie Ty (...) bo to nie jest dzieło moje, lecz Twoje. Ja sam nie mam tu nic do zrobienia,
nic, o co musiałbym walczyć z wielkimi tego świata (...). Lecz sprawa ta jest Twoja (...) a
jest ona sprawiedliwa i wieczna. O Panie, pomóż mi! Wierny i niezmienny Boże, nie
polegam na żadnym człowieku (...). Wszystko, co jest ludzkie, jest niepewne; wszystko to
jest przemijające (...). Ty wybrałeś mnie dla swego dzieła. Stań przy moim boku dla sprawy
Twego umiłowanego Syna, Jezusa Chrystusa, który jest moją obroną, tarczą i warownym
grodem”. — Tamże VII, 8. {WB 83.3}
Opatrzność Boża pozwoliła Lutrowi zdać sobie sprawę z grożącego mu
niebezpieczeństwa po to, aby nie ufał swym własnym siłom i przez zuchwałość nie wpadł w
zastawione nań sidła. Napełnił go strach. Nie była to jednak obawa przed cierpieniami,
przed widmem tortur lub śmierci. Był to po prostu kryzys, w którym odczuł, że nie potrafi
sprostać wyznaczonemu dla niego zadaniu. Obawiał się, że z powodu jego słabości prawda
może ponieść szkodę. Modlił się żarliwie do Boga nie o swoje bezpieczeństwo, lecz o
zwycięstwo ewangelii. Obawa i wewnętrzna walka podobna była do nocnej walki Jakuba
przy potoku Jabok; tak jak Izrael, tak i reformator odniósł zwycięstwo. W zupełnej
bezsilności uchwycił się w wierze Chrystusa, potężnego Zbawiciela. Wzmocniło go
zapewnienie, że przed sejmem nie stanie sam. Pokój znowu zapanował w jego sercu i
reformator cieszył się, że będzie mógł wywyższyć Słowo Boże przed władcami
narodu. {WB 83.4}
Ufając mocno Bogu Luter przygotował się na czekającą go walkę. Planował jak będzie
brzmiała jego odpowiedź, sprawdzał niektóre wyjątki ze swych pism i szukał w Słowie
Bożym właściwych tekstów na poparcie swego stanowiska. Następnie, kładąc lewą rękę na
leżącą przed nim otwartą Biblię, a prawą podnosząc ku niebu, przysięgał „pozostać
wiernym ewangelii i bez obaw wyznać swą wiarę, nawet gdyby miał przypieczętować to
własną krwią”. — Tamże VII, 8. {WB 83.5}
99