Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
tych, którzy odrzucili Jego ewangelię i zabili Jego Syna. Przypowieść o nieurodzajnym
drzewie ilustruje jednak późniejszy stosunek Boga do narodu żydowskiego. Polecenie dane
winogrodnikowi brzmiało: „Wytnij je, po cóż jeszcze ziemię próżno zajmuje?” (Łukasza
13,7), ale boska łaska oszczędziła miasto w ciągu następnych kilkunastu lat. Wśród Żydów
wielu było takich, którzy jeszcze nie znali osoby i działalności Chrystusa. Dzieci nie miały
możliwości i nie otrzymały takiego światła, jakie ich rodzice odrzucili. Bóg więc oświecał
je przez apostołów i uczniów. Mogły same stwierdzić, jak proroctwa wypełniały się nie
tylko w narodzeniu i życiu Chrystusa, ale też w Jego śmierci i zmartwychwstaniu. Dzieci
nie były potępione z powodu grzechów swoich rodziców, ale kiedy przy całej wiedzy danej
ich rodzicom i one odrzuciły dodatkowe światło do nich skierowane, stały się
współuczestnikami grzechów rodziców i dopełniły miarę własnej grzeszności. {WB 18.2}
Cierpliwość Boga względem Jerozolimy tylko umocniła Żydów w zatwardziałości serc.
Przez swą nienawiść i okrucieństwo w stosunku do uczniów Jezusa odrzucili ostatni dar
łaski Bożej. Wówczas Bóg zaniechał opieki nad nimi, nie ograniczał już mocy szatana i jego
aniołów, naród został oddany pod kierownictwo wodza, jakiego sam sobie obrał. Żydzi
znieważyli łaskę Chrystusa, która mogłaby im pomóc w przezwyciężeniu złych skłonności,
teraz one stale nad nimi panowały. Szatan wzbudził w nich najbardziej niskie żądze. {WB
18.3}
Nie zastanawiali się, działali bez namysłu, kierowała nimi żądza i ślepa zawziętość. W
swym okrucieństwie byli podobni do szatana. W rodzinach i w całym narodzie, wśród
najwyższych i najniższych grup panowały podejrzliwość, zazdrość, nienawiść, kłótnie,
bunty, morderstwa. Nigdzie nie było bezpieczeństwa i pewności. Przyjaciele i krewni
zdradzali się nawzajem. Rodzice zabijali dzieci, a dzieci rodziców. Rządzący nie mogli nad
sobą zapanować, gdyż nie kontrolowane namiętności uczyniły ich tyranami. Żydzi posłużyli
się nawet fałszywym świadectwem, aby móc osądzić niewinnego Syna Bożego. A teraz z
powodu fałszywych oskarżeń nie byli pewni własnego życia. Swym postępowaniem
mówili: „Dajcie nam spokój ze Świętym Izraelskim” (Izajasza 30,11), a więc spełniło się
ich życzenie. Bojaźń Boża przestała ich niepokoić. Szatan stanął na czele narodu i objął ster
najwyższych obywatelskich i religijnych rządów. {WB 18.4}
Dotychczasowi przeciwnicy łączyli się, by wspólnie grabić i torturować swe ofiary, a
czasem bez litości sami się wzajemnie mordowali. Nawet świętość świątyni nie
powstrzymywała ich od okrucieństwa. Mordowano tych, którzy się modlili, w
świątyni poniewierały się trupy zabitych. W swym ślepym bluźnierczym zarozumialstwie
głosili publicznie, iż nie obawiają się zburzenia Jerozolimy, gdyż miasto to jest własnością
Bożą. Chcąc zaś jeszcze bardziej ugruntować swe wpływy, przekupili fałszywych
proroków, by upewniali lud — nawet wówczas, kiedy świątynia była już otoczona
legionami rzymskimi — że powinien oczekiwać ratunku od Boga. Do ostatniej chwili cały
naród był święcie przekonany, że Najwyższy zainterweniuje i ustrzeże ich od zguby z ręki
13