Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
malarze musieli dla własnego bezpieczeństwa opuścić miasto. Obrazy wywarły również
wielkie wrażenie na Husie i skłoniły go do wnikliwszego studiowania Biblii i pism Wiklifa.
Nie będąc jeszcze dostatecznie przygotowanym do przyjęcia wszystkich jego reform, Hus
poznawał prawdziwy charakter papiestwa i z większą gorliwością potępiał pychę,
wyniosłość i zepsucie kleru. {WB 53.4}
Z Czech światło przedostało się do Niemiec, ponieważ setki niemieckich studentów
musiały opuścić Pragę z powodu rozruchów na uniwersytecie. Wielu z nich dzięki Husowi
poznało Biblię, a po powrocie do kraju głosili ewangelię w swej ojczyźnie. {WB 53.5}
Wieści z Pragi dotarły do Rzymu i wkrótce wezwano Husa do stawienia się przed
papieżem. Posłuszeństwo wobec tego rozkazu równało się z niechybną śmiercią, dlatego też
król i królowa Czech, uniwersytet, szlachta i niektórzy wyżsi urzędnicy wystosowali prośbę
do papieża, by pozwolił pozostać Husowi w kraju, a na wezwanie Rzymu odpowiedzieć
przez posłów. Zamiast wysłuchania tej prośby, papież potępił Husa, a na Pragę rzucił
interdykt. {WB 53.6}
W owym czasie słowo interdykt wywoływało popłoch i przerażenie. Ceremonie
połączone z rzucaniem klątwy miały na celu zastraszenie tłumu, który uważał papieża
za zastępcę samego Boga na ziemi, posiadającego klucze nieba i piekła, jak również moc
wymierzania doczesnych i wiecznych kar. Wierzono, że bramy niebios są zamknięte dla
tych, którzy znajdują się pod klątwą i dopóki papieżowi nie spodoba się jej cofnąć, umarli
nie mają prawa wstępu do nieba. Na znak tego strasznego nieszczęścia zaprzestano
odprawiania nabożeństw, pozamykano Kościoły, ślubów udzielano na dziedzińcach
kościelnych, a umarłych grzebano na polach bez żadnych ceremonii, gdyż zabroniono
chowania ciał w poświęconej ziemi. W ten sposób Rzym, oddziałując na wyobrażenia i
zabobony ludzi, kontrolował ich umysły. {WB 53.7}
W Pradze powstało wielkie zamieszanie. Duża część ludności oskarżała Husa o to, że
jest przyczyną tego nieszczęścia i domagała się wydania go na pastwę Rzymu. Aby
uspokoić burzę, reformator wyjechał na jakiś czas do rodzinnej wioski. W liście do
przyjaciela w Pradze, napisał: „Jeżeli usunąłem się spośród was to tylko dlatego, że
kierowałem się nauką i przykładem Jezusa. Wyjechałem po to, by źli ludzie nie ściągnęli na
siebie wiecznej zguby, a pobożni nie cierpieli z mego powodu. Wycofałem się z obawy, by
niezbożni kapłani nie zabronili przez dłuższy czas kazania Słowa Bożego, ale nie opuściłem
was, by wyrzec się prawdy, za którą, z Bożą pomocą, gotów jestem umrzeć”. —
Bonnechose, The Reformers before the Reformation I, 87. Hus nie zaniechał swej
działalności, lecz podróżował po okolicznych wioskach wygłaszając kazania ludności
żądnej Słowa Bożego. W ten sposób zarządzenia wydane przez papieża w celu stłumienia
ewangelii, dopomogły jedynie jej szerzeniu się. „Nie możemy nic bowiem uczynić
przeciwko prawdzie, ale dla prawdy”. 2 Koryntian 13,8. {WB 54.1}
60