Kościoł i Państwo Wojujące
Wojna to sprawa o żywotnym znaczeniu dla państwa, obszar życia lub śmierci, droga do przetrwania lub zagłady. Zagadnienie to trzeba więc dokładnie rozpatrzyć. Kto kocha wojnę, doprowadzi kraj do zniszczenia, kto pożąda zwycięstwa, doprowadzi go do niesławy. Wojny nie trzeba kochać i zwycięstwa nie trzeba pożądać. Działaj tylko wówczas, gdy warunki dojrzały do zwycięstwa. 2) Dlatego wynik wojny określa pięć podstawowych czynników i porównanie walczących stron według ich sił oraz siedmiu dalej wymienionych składników. 3) Pierwszym z tych czynników jest droga. Drugim niebo. Trzecim ziemia. Czwartym dowództwo. Piątym zasady. 4) Droga lub wpływ moralny sprawia, że ludzie myślą tak samo jak rządzący, więc pójdą z nimi na życie i na śmierć, nie bojąc się jednego ani drugiego. Nikt nie sprawi, żeby wojsko skutecznie walczyło, jeśli każe mu się walczyć w niesłusznej wojnie ... Wojna to sztuka wprowadzania w błąd.
Wojna to sprawa o żywotnym znaczeniu dla państwa, obszar życia lub śmierci,
droga do przetrwania lub zagłady. Zagadnienie to trzeba więc dokładnie rozpatrzyć.
Kto kocha wojnę, doprowadzi kraj do zniszczenia, kto pożąda zwycięstwa,
doprowadzi go do niesławy. Wojny nie trzeba kochać i zwycięstwa nie trzeba
pożądać. Działaj tylko wówczas, gdy warunki dojrzały do zwycięstwa. 2) Dlatego
wynik wojny określa pięć podstawowych czynników i porównanie walczących stron
według ich sił oraz siedmiu dalej wymienionych składników. 3) Pierwszym z tych
czynników jest droga. Drugim niebo. Trzecim ziemia. Czwartym dowództwo.
Piątym zasady. 4) Droga lub wpływ moralny sprawia, że ludzie myślą tak samo jak
rządzący, więc pójdą z nimi na życie i na śmierć, nie bojąc się jednego ani drugiego.
Nikt nie sprawi, żeby wojsko skutecznie walczyło, jeśli każe mu się walczyć w
niesłusznej wojnie ... Wojna to sztuka wprowadzania w błąd.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Kościól i <strong>Państwo</strong> <strong>Wojujące</strong><br />
nadzieję na tysiącletnie królestwo pokoju na ziemi, sprostowali fałszywe poglądy dotyczące<br />
powtórnego przyjścia Chrystusa, usunęli z serc pychę i chęć przypodobania się światu, a<br />
także naprawili popełnione zło; serca połączyły się w serdecznej przyjaźni, zapanowały<br />
miłość i pokój. Skoro nauka ta dokonała tego wszystkiego dla nielicznych, którzy ją<br />
przyjęli, mogłaby dokonać tego samego dla tych wszystkich, którzy chcieliby ją<br />
zaakceptować. {WB 200.4}<br />
<strong>Kościoł</strong>y jednak na ogół nie przyjęły ostrzeżenia. Duszpasterze, którzy „jako straż domu<br />
izraelskiego” pierwsi powinni byli poznać znaki zwiastujące powrót Chrystusa, nie<br />
rozpoznali prawdy ani ze świadectw proroków, ani ze znaków czasu. Ponieważ ich serca<br />
wypełniały świeckie nadzieje i aspiracje, miłość do Boga i wiara w Jego Słowo oziębła. Nic<br />
więc dziwnego, że nauka o drugim adwencie wzbudziła w nich tylko niewiarę i<br />
uprzedzenia. Fakt, że poselstwo to zwiastowane było głównie przez osoby świeckie,<br />
wysuwano jako dowód przeciwko niemu. Jak za dawnych czasów zakwestionowano<br />
świadectwo Słowa Bożego: „Czy uwierzyli jemu starsi lub ktoś z faryzeuszów?” — pytali<br />
duchowni. Ponieważ przekonali się, że trudno jest zbijać dowody pochodzące z rachuby<br />
proroczych okresów czasu, wielu zaniechało wszelkich studiów nad proroctwami ucząc, że<br />
księgi te są zapieczętowane i nie mogą być zrozumiane. Tłumy, które ślepo wierzyły swoim<br />
duszpasterzom, nie chciały słuchać ostrzeżenia, inni, choć byli przekonani o słuszności<br />
głoszonej nauki, nie odważyli się jednak wyznać prawdy, aby „nie wyłączono ich z<br />
synagogi”. Poselstwo, jakie Bóg zesłał w celu doświadczenia i oczyszczenia <strong>Kościoł</strong>a,<br />
ujawniło zbyt dokładnie, jak wielka była liczba tych, którzy swe serca ofiarowali światu<br />
zamiast Chrystusowi. Więzy łączące ich z doczesnością były silniejsze niż te skierowane ku<br />
niebu. Usłuchali głosu świeckiej mądrości i odwrócili się od sięgającego w głąb serca<br />
poselstwa prawdy. {WB 200.5}<br />
Nie przyjmując ostrzeżenia pierwszego anioła odrzucili lekarstwo, jakie Bóg<br />
przygotował w celu ich uzdrowienia. Wzgardzili posłańcem, który pomógłby im usunąć zło<br />
dzielące ich od Boga i zaczęli szukać przyjaźni ze światem. W tym właśnie tkwiła<br />
przyczyna owego zgubnego zeświecczenia, odstępstwa i duchowej śmierci, jakie panowały<br />
w <strong>Kościoł</strong>ach w roku 1844. {WB 201.1}<br />
W czternastym rozdziale Apokalipsy Jana za pierwszym aniołem następuje drugi, który<br />
głosi: „Upadł, upadł wielki Babilon, który napoił wszystkie narody winem szaleńczej<br />
rozpusty”. Objawienie 14,8. Wyrażenie „Babilon” pochodzi od słowa „Babel” i oznacza<br />
zamieszanie. Jest ono używane w Piśmie Świętym dla określenia fałszywych albo<br />
odstępczych religii. W siedemnastym rozdziale Apokalipsy Jana „Babilon” ukazany jest<br />
jako kobieta, która w Biblii symbolizuje Kościół. Kobieta szlachetna reprezentuje czysty<br />
Kościół, natomiast nierządnica — Kościół odstępczy. {WB 201.2}<br />
254
Change language